Minnacık bir kız çocuğu
Baldan tatlı, saçları altın sarısı
Yanakları nar kırmızısı, gözleri masmavi
Bir görseniz Yaren’in gözlerini
denizlerin ve gökyüzünün tüm tonlarını çekmiş gözlerine.
Bir de gülüşü var ki bakmaya doyamıyor insan
Umut diyorsun. Umut!
Ah bu çocuklar
Bizim çocuklarımız
Yoksunlar tüm yemişlerden
Yoksunlar sevgiden
Minnacık bir kız çocuğu
Satı Abla’nın kızı Yaren,
Her gün annesinin işten dönmesini bekler
Bir görseniz gözlerini, gülüşlerini
Yaşamın zorluklarına kafa tutmamak
kavgayı göğüslememek
hangi insanlığa sığar?
Hangi insanlığa sığar
dikensiz gül bahçelerini bırakmamak çocuklara...
Ah bizim çocuklarımız
Kapıda, pencere önlerinde
Anne ve babalarının işten dönüşünü beklerler
Çocuklar, bizim çocuklarımız
Masum bakışları ve gülüşleri
Rengârenk uçurtmaları salmamışlardır gökyüzüne
Rengârenk bilyeleriyle oynamamışlardır
Yine de gülümserler hayata.