Kendi fabrikamızda ve çevremizdeki fabrikalarda yaşanan baskılardan etkilenip kimi zaman ümitsizliğe kapılıyoruz. Fakat dünyayı takip edip olan bitenleri doğru yorumlarsak aslında ümitsizliğe kapılmamız için bir neden yoktur. İşçiler pek çok ülkede haklarını korumak, saldırılara karşı koymak için milyonlar halinde sokaklara dökülüyorlar.

Dünyanın hiçbir ülkesinde patronlar ve onların devletleri, işçilerin lehine yasalar çıkarmıyor. Aksine Türkiye’de olduğu gibi diğer ülkelerde de emeklilik yaşı yükseltilmiş, işçilerin birçok hakkı gasp edilmiştir. Ve hâlâ doymayan kirli düzenin sahipleri, işçilerin ellerinde ne var ne yok çekip almak istiyorlar. Görüyoruz ki diğer ülkelerdeki işçi kardeşlerimiz de bizden farklı değil. Hal böyleyken, birçok işçi kardeşimiz, “Avrupa Birliği’ndeki şartlar sunulmuyor bize, yurtdışındaki işçiler nankör. Yüksek maaş alıyorlar fakat yine de isyan ediyorlar” demektedir. Oysa bu sözler, bizleri bölmek ve yabancı düşmanlığını yaymak için biz işçilere kanıksatılmaya çalışılan sözlerdir. Biz işçiler oltaya gelirsek diğer ülkelerde mücadele eden sınıf kardeşlerimize büyük bir haksızlık etmiş oluruz. Biz işçilerin vatanı yoktur, çünkü vatanımız bütün dünyadır. Bunu çok iyi bilmeliyiz. Gözüne perde indirilen sınıf kardeşlerimizin

merceğindeki örtüyü bizler mücadele ederek kaldırmalıyız. Yani biz de dünya işçileri gibi, kıdem tazminatımız, güvenceli iş, parasız sağlık, ulaşım, eğitim, barınma hakkımız için mücadele etmeliyiz. Taşeronlaştırmaya, sendikal örgütlenmenin önündeki engellere karşı, sendikalarımızda daha çok söz hakkına sahip olabilmek için, dünyanın çeşitli bölgelerindeki işçi kardeşlerimiz gibi kavgamızı vermemiz gerekir. Yoksa milliyetçilik bataklığına saplanıp kalırsak Tunus, Mısır, Yemen, İsrail, İtalya, İngiltere, Yunanistan ve sayamadığım diğer ülkelerdeki işçilerin sınıf mücadelelerini anlamakta geç kalırız ve elimizdeki son haklarımız da gider. Yerimizde dövünmek bizlere çözüm getirmez.

Kardeşlerim, bizleri birbirimize düşürmek isteyen patronların ağlarına takılmamalı ve uyanık davranmalıyız. Görüyoruz ki patronlar biz işçilerin bir araya gelmemesi için her türlü kirli oyunu sergiliyorlar. Hatta bizlerin iş kazalarında sakat kalmamızı ve ölmemizi bile göze alıyorlar. Ya biz birlik olup patronları ve onların şakşakçılarını alaşağı edeceğiz ya da onların çıkarları için ölmeye, sefalet içinde sürünmeye devam edeceğiz.

İşçilerin tüm dünyada bir gün iş bırakması patronlar için yıkım demektir, milyar dolarların bir anda erimeye başlaması demektir. Bu yüzden işçi olduğumuz için, koskoca dünyayı ellerimizle çevirdiğimiz için nasıl bir güce sahip olduğumuzu görmenin zamanıdır şimdi. Ancak örgütlenip, mücadele eden işçiler insanca yaşayabilirler. İnsanca yaşamak için örgütlenmeye!