30 Kasımda İngiltere’de, 2 milyondan fazla kamu işçisi grev yaptı ve sokaklara çıkarak eylemlere katıldı. 30’dan fazla sendikanın çağrısıyla son 30 yılın en geniş katılımlı grevi hayata geçirildi. İşyerlerinin önünde grev gözcülüğü yapan işçiler sabahın erken saatlerinden itibaren yollara düştüler. Devlet okullarının üçte ikisi kapandı. Öğrenciler dersleri boykot ederek greve destek verdi. Hastanelerde yalnızca acil durumdaki hastalara bakıldı. Binlerce ameliyat ertelendi. Hava, kara ve deniz ulaşımı durdu. Kamu sektöründeki işçilere özel sektör işçilerinden de destek geldi. Sendikalar Konfederasyonu TUC, bunun 1926’dan beri en büyük grev olduğunu açıkladı.

Hükümet, kriz bahanesiyle emeklilik yaşını 66’dan 67’e çıkarmayı, emeklilik aylığını düşürmeyi ve kamu sektöründe çalışan işçilerden emeklilik fonuna daha fazla kesinti yapmayı planlıyor. İngiliz işçileriyse hükümetin planlarını “daha yaşlı emekli olmaya, daha fazla ödemeye hayır” diyerek geri püskürtmeye çalışıyor.

Birmingham’da yürüyüşe katılan eylemciler şöyle diyor: “Bugün milyonlar sokakta, çalışmıyor. Emeklilik hakkımızı ve sosyal haklarımızı korumak için, geleceğimiz için mücadele ediyoruz. Bugün biz milyonlarca işçi, mücadelemizle kazanabileceğimizin güçlü bir mesajını veriyoruz.” Bir kadın işçi: “Bu kesintiler bakıma muhtaç insanların, örneğin Alzheimer hastası ve yaşlı insanların bakım hakkını da yok ediyor. Bugün bütün şehri kapattık. Hükümet bizim gücümüzün farkına varmalı.” Başka bir eylemci:  “Ben 20 yıldır çalışıyorum. Patronlar bizi motor gibi görüyor. Her geçen gün daha hızlı ve daha fazla çalışmamızı istiyorlar. Ben daha çok çalışıyorum ama elime geçen, 20 yıl boyunca neredeyse aynı ücret.”  

15 bin kişinin yürüyüşe katıldığı Edinburgh’da bir öğretmen şöyle diyor:  “Önümüzdeki dört yıl içerisinde maaşımın %22’si kesilecek. Öfkeliyim.” Bir hemşire, “12 saat süren vardiyalarımız var. İnsanlar bu işi neden sevsin ki? Bugüne kadar çektiğimizden daha fazla acı çektirmek istiyorlar. Ücretlerimizin dondurulmasını istemiyoruz. Artık yeter. Biz onlara bize çektirdikleri acıyı çektirmek istiyoruz” diyor. Başka bir işçi: “Bugün dayanışmanın, birlikte hareket etmenin ve yeni bir mücadele inşa etmenin telaşındayız. Hepimiz tek ses olduk. İngiltere’de işçi sınıfının yeniden doğuşunu kutluyoruz. Sendikalara sesleniyoruz. Daha fazla grev yapalım, ta ki onlar bu planlarından vazgeçinceye kadar.” Londra’da Homerton hastanesinde grev gözcülerinden Bambi: “Ağlayacak gibiyim. Bütün meslektaşlarım burada. Sabahın beşinde yollara düşüp bugünkü grev gözcülüğü görevimizi yerine getirmek için geldik.”

Tüm bu öfkenin kaynağında hükümetin aylar öncesinden başlattığı bir dizi saldırı var. Emeklilik hakkına yapılan bu saldırıdan önce ücretler dondurulmuştu. Mart ayından itibaren yerel yönetimler, 100 binden fazla işçiyi işten çıkarmış ve çalışma şartlarını kötüleştirmişti. Krizin geldiği boyut devletin 2. Dünya Savaşı döneminde uyguladığı kamu kesintilerini yeniden gündeme getirdi.

İngiltere’de ekonomik eşitsizlik almış başını gidiyor. Enflasyon oranı %5 seviyesine yükselirken birçok sektörde ücretler %4 ile %11 arasında azaltıldı. Öte yandan üst düzey yöneticilerin maaşları yaklaşık %15 oranında arttırıldı. Bugün üst düzey yöneticiler, ortalama bir işçi maaşından 145 kat fazla kazanıyorlar.  İşsizlik rakamları 17 yaş ve üstü gençler için tarihin en yüksek kayıtlarını gösteriyor. 16-24 yaş arası her beş gençten biri işsiz. İş göremezlik ve hastalık ödeneklerini içine alan sosyal yardımların da büyük oranda kısılması planlanıyor. Ulusal Sağlık Servisi çökmenin eşiğine geldi. Eğitim harcamalarında önümüzdeki 4 yılda %15 kesinti yapılacak. Fonların yetersiz olduğunu iddia eden devletin gittiği kesintiler işsizliği arttırıyor ve borç yükünü işçi ailelerinin sırtına yıkıyor. Patronlar tüm bu saldırılarının yanı sıra sendikal mücadeleyle kazanılan toplu sözleşmeleri de yok sayma arayışına giriyorlar.  Oysa 2008 yılından bu yana bankalara kıt olduğu söylenen kamu fonlarından para devrediliyor. Yalnızca geçtiğimiz ay İngiliz Bankası’na 75 milyar avro aktaran hükümet, işçilere hiçbir taviz vermeyeceğini açıklıyor.

Tüm bu gerçeklerin farkına varan İngiliz emekçileri greve giderek krizin faturasını ödemek istemediklerini haykırıyorlar. 30 yıl aradan sonra en büyük grevin gerçekleşmiş olması oldukça önemlidir. Avrupa’nın bir dönemine damgasını basan “sosyal devlet” çökeli çok oluyor ve bu anlamıyla Avrupa’da işçi hareketinde bir dönem geride kalmıştır. Avrupa’da yükselen mücadele ve İngiltere’de gerçekleşen kitlesel grev bunun bir başka somut ifadesidir.