7,2’lik depremle hepimiz yıkıldık. Acıyı hepimiz tattık. Van halkının acılarını bir nebze de olsa dindirmek için hep birlikte çabaladık. Belki 7,2’lik bir deprem büyüktü ama ardından devletin depremi daha büyük ve etkili oldu. Yapılması gerekenler yapılmadığı gibi, yardımların ihtiyaç sahiplerine ulaştırılması bile sağlanmadı. Toplanan yardım malzemeleri dağıtılmak yerine depolara yığıldı. Aradan bir ayı aşkın zaman geçmesine rağmen bu durumda değişen bir şey olmadı. Ve birkaç gün önce, en seçkin malzemelerin bulunduğu söylenen depoda büyük bir yangın çıktı. Her şey kül oldu. Yetkililerse yangının elektrik kontağından çıkmış olabileceğini söylemekle yetindiler. Oysa depoda saklananların çoktan insanlara dağıtılması gerekiyordu. Van halkı halen yaşanan depremlerle cebelleşirken, bu yangınla bir büyük depremin daha yaşadığına inanıyorum.

Yetkililerin bir şey yapmamaları halkı zor durumda bırakıyor ve halk göç etmek zorunda kalıyor. Bir TV kanalında rastladığım bir haberde, İstanbul’a gelen Vanlı bir ailenin tam bir haftadır arabada yaşam savaşı verdiği söyleniyordu. Evet doğru duydunuz, arabada 5 kişilik bir aile… Ufak çocuklardan biri şöyle konuşuyordu: “Babam bizi apartopar İstanbul’a getirdi. Araba bizim değil. Kalacak yerimiz yok. Geceleri soğuk oluyor. Babam arabayı çalıştırıp içeriyi ısıtıyor ama benzin biter endişesiyle hemen kapatıyor. Paramız yok, kısıtlı kullanıyoruz.”

Yekililer nerede? Halk perişan ama kimse kılını kıpırdatmıyor. Doğal depremler yerine devlet depremlerinden yıkılıyoruz!