Küçük bir umudunuz dahi yoksa, yaşamınızın bir önemi yoktur.

Robotlaşmışız patronun emrinde

Sesimiz çıkmıyor yeri geldiğinde

Boynumuz bükük, gözümüz yerde

Kendimize olan sevgimiz, saygımız nerede?

Gün tükeniyor nasırlı ellerimizde

Sen bile unutuluyorsun gözümüzde.

Ufkumuz daralıyor hep işi düşününce

Kendimize ayıracağımız su ve ekmek nerede?

Her geçen saniye emeğimiz çalınıyor

Sırtımıza yükleniyor bir o kadarı da

Hangi işçi bir patronun umurunda

Yalandan dolandan gülücükler saçıyor bize

Taze bir ekmek bekliyor içimdeki çocuk

Sıcak bir çorba, yanında bir bardak çay

Hayat senden çok şey mi istiyorum?

Ekmek derdine mi düşüyoruz yoksa patronun işine mi?