Hayatta olmayı

            Nefes almayı

                        Dokunmayı ve görmeyi

                        Biz istemedik.

Fakat nefes alıyor

 Dokunuyor

 Ve görüyoruz, çünkü yaşıyoruz…

Kişi aydınlık ve karanlığın arasındaki

            Ebedi kavgaya inanıyor

                        Ve aydınlığın yanında yürüyorsa

Işığı içine çeker

            Ve aydınlığın gösterdiğini görür,

                        Dokunur.

Aydınlık, kavgadır, bilinçle yayılan…

Hepimizin içine karanlığın tohumları ekiliyor

Tohumlar karanlığın ama tohum kara değil

Tohumlar yanardöner

            Bir mavi

                        Bir yeşil

                                   Bir sarı gibi gözükür de filiz verir içimizde.

Eğer aldanırsak bu renkte özlemlerimize

            Güneş battığında hepsi kararır ve karartır içimizi.

Ya günü kurtarmak adına geceyi bekleriz

            Göstermek için yanardöner rengimizi karanlıkta…

Ya da yaşamın aydınlığı ve karanlığında

            Kavganın kızıllığına sarılırız her daim.

Kızıllık kan gibidir

Dolaştığı, içinde gezdiği her şeye can verir

Kan dolaşır nefes alırsın

                        Kan dolaşır dokunursun

                                   Kan dolaşır görürsün

                                               Kan dolaşmaz ölürsün…