Geçen günlerde ağrıyan dişimin tedavisi için hastaneye gittim. Ağrısından dolayı bazı geceler uyuyamadığım, dayanılmaz hale gelen bu dişimin tedavisi için bana 2013 yılına randevu verdiler. O anda öyle şaşırdım ki resmen doktorun karşısında donakaldım. Ve birkaç kere “2013 mü?” diye sormaktan da geri durmadım tabii. Sonra şaşırmamam gerektiğini hatırladım, çünkü bu yaşadığım bana şunu hatırlattı: Para üzerine kurulu bu düzende paran varsa sağlığın da var; paran yoksa ölebilirsin de, diş ağrısından günlerce kıvranabilirsin de!

İşin bir diğer tarafı ise bu randevuyu alabilmek için haftalarca hatta aylarca uğraşmış olmamız. Hem böyle güçlükle gidiyoruz bu hastanelere hem de ta 2013’lere ertelenen bir randevu veriyorlar bize. Diğer bazı dişlerim için aldığım randevular bu 2 ay içinde en azından. Bunun için onlara teşekkür ediyorum! Ayrıca en azından bu çok ağrıyan dişime de kanal tedavisi yapılması gerekirken geçici dolgu yaptılar. Bunu da unutmamak gerek. Ama ben daha hastanede bölümlerin kapılarında oluşan kuyrukları, sıraları da söylemedim. Gerçi söylememe de gerek var mı bilmiyorum? Herhalde herkes en az bir kez kendisi veya bir yakını için bu sıralarda bekleyen insanların arasına katılmıştır. Bir daha diş ağrısı yaşamak istemiyorum tabii. Ama yaşadığım zaman, tedavi için 1 yıl beklemek, hastanede saatler boyu sırada beklemek de istemiyorum. Oysa şimdi bizim önümüze sunulan hayat bu, sağlık hakkımız geçiştirmelik olmasına rağmen zorla yapılan bu tedavilerle sınırlı. Fakat bizim hayatımızın, insan hayatının gerçekten hak ettiği değeri göreceği, paradan daha kıymetli bir noktada olacağı bir dünya da mümkün. Gerçekten sağlıklı olabilmek için, gerçekten yaşayabilmek için, o dünya için mücadele etmemiz gerek. Bizler ancak haklarımızı almak için mücadele ettiğimiz takdirde o dünyayı kendi ellerimizle kuracağız. İşte o zaman ne bana, ne de bir başkasına çektiği diş ağrısı yüzünden saatlerce sırada bekledikten sonra üstüne bir de 1 yıl sonrasına randevu verilmeyecek.