Zonguldak’ta, kaçak işletilen kömür ocağında meydana gelen göçükte mahsur kalan 33 yaşındaki maden işçisi Şenel Biçici’nin cansız bedenine 40 saat sonra ulaşıldı.

Kaçak madendeki göçük,  21 Ocak günü saat 21.00 sıralarında meydana geldi. Şenel Biçici’nin günde 50 liraya çalıştığı bu kaçak maden ocağının girişi branda ile örtülmüş ve garaj süsü verilmiş. Kilimli Beldesi’ndeki madenin patronu olayın duyulmaması için, önce diğer işçilerin arkadaşlarını kurtarmasını bekledi. İşçilerin çabaları yeterli olmayınca özel maden ocaklarından kurtarma ekibi istendi. Bu da yeterli olmadı. TTK Karadon Müessesesi Tahliye Ekibi geldi ama yanlarında ekipmanları olmadan. Artık çok geçti, aradan tam 40 saat geçmişti. Evli ve iki çocuk babası 10 yıllık maden işçisi Şenel Biçici’nin cansız bedeni yakınları tarafından tam 40 saat sonra göçükten çıkartıldı.

Madenin önünde bekletilen Şenel Biçici’nin yakınları öfke ve çaresizlik içindeydi. Şenel Biçici’nin yeğeni Ufuk Yiğit, acı ve öfkeyle şöyle konuştu: “TTK’daki adamlar bizi içeriye sokmadı. Benim içeride öz dayım var. Ben çocukluğumdan bu yana ocaktayım. Ama yine dayımı biz aldık. Az bir şey su var diye içeriye girmiyorlar, ufak bir taş düşse geri kaçıyorlar. Korkudan bir şey yapamadılar. Benim dayım 7’den beri ‘beni kurtarın’ diye bağırmış. Ocak sahibi çekmiş gitmiş, neredeler şimdi?”

TTK’dan gelen ekibin yanında gerekli malzemelerin olmaması, Biçici’nin yakınlarının gecenin ikisinde testere aramak zorunda bırakılması öfkeyi daha da arttırdı. Ekipmansız gelen ekibe tepki gösteren aile, en sonunda ocağa inmek zorunda kaldı. Biçici’nin o saate kadar ocağa yaklaşmalarına izin verilmeyen yakınlarına iş işten geçtikten sonra “ne yaparsanız yapın” denilmesi ve işçinin cansız bedeninin yine yakınları tarafından göçükten çıkarılması işçilerin canının patronların da devletin de umurunda olmadığını gösteriyor.

Şenel Biçici’nin işçi arkadaşlarına ulaşan son sözleri “İki çocuğum var. Beni kurtarın” olmuş. Fakat ne yazık ki Şenel Biçici de diğer yüzlerce madenci gibi patronların aşırı kârları uğruna kurban edildi. Kâr düzeni işçilerin canını almaya devam ediyor. Ama bilelim ki, iş cinayetleri kader değil. Patronların kuralsız, kayıtsız işçi çalıştırmasına karşı tek seçenek var: O da işçilerin örgütlenmesi. İşçiler ya örgütlenip birlikte mücadele edecek, ya da patronların cinayet kuyularında can verecek!