Patronlar zevk ve sefa içerisinde yaşarken, biz işçilere reva görülen ise açlık ve yoksulluk içinde bir hayat oluyor. Açlığın kucağına itilen işçi ve emekçilerin kimileri, yaşamlarını devam ettirebilmek için çeşitli yollara başvurmaya mecbur bırakılıyorlar. Örneğin, bazıları iki kuruş uğruna, büyük ilaç tekellerinin deneylerinde kullanılıyor. Denek olarak kullanılan bu kişiler, genellikle evsiz ya da kimsesiz insanlar oluyor. İlaçların tedavilere uygun olup olmadığının veya yan etkilerin belirlenmesinde kullanılan denekler çoğu zaman hayatlarını kaybediyorlar veyahut ömürleri boyunca yakalarını bırakmayacak çok ciddi hastalıklara yakalanıyorlar. Bir taraftan kullandıkları bu ilaçlar denekleri öldürürken, diğer taraftan da ihtiyacımız olduğu vakit, parasızlıktan ilaç alamadığımız için ölüyoruz. İşin en acı taraflarından birisi de budur.

Geçtiğimiz günlerde, Türkiye’de denek olarak kullanılan ve hayatlarını kaybeden insanlarla ilgili haberler gündeme geldi. Sağlık Bakanı Recep Akdağ tepkilere karşılık şu yanıtı verdi: “Eşdeğer ilaç çalışmalarına katılanların (deneklerin) zarar görme ihtimali, eczaneden doktor tavsiyesi ile ilaç alıp, bu tavsiyelere göre kullanma ile aynı.” Etkileri ve yan etkileri bilinen bir ilacı kullanmak ile bu yan etkilerin belirlenmesinde denek olarak kullanılmak nasıl olur da birbiriyle aynı kefeye koyulabilir? İşçi-emekçilerin hayatlarını umursamayan bu zihniyet, “ha tüp gaz, ha nükleer” diyen kapitalist zihniyettir.

Patronlar sınıfının kârı için hayatlarımızı onlara sunmak yerine, bizlerden çaldıkları hayatlarımızı geri almak için bir şeyler yapalım. Patronların biz işçilere iyi bir yaşamı reva görmeyeceği kesindir. Eğer insan gibi yaşamak istiyorsak, bu, ancak ve ancak örgütlü mücadeleyle kazanılır.