otobuste.jpg [1]
İki işçinin sohbetini dinlerken, tanık olduğum ve maruz kaldığım “iş kazaları,” fazla mesailerde, gece vardiyalarında, yaşadığımız sıkıntılar ardı ardına gözümün önünden geçiyordu. İki işçinin anlattıkları çok tanıdıktı. Daha önce çalıştığım bir fabrikada gece vardiyasında, bir işçinin işaret parmağı tırnak bölümünden kopmuş. Parmağı kopan işçi, makineyi durdurmamak için, parmağını koli bandı ile sıkıca sarmış saatlerce öyle çalışmış. Parmağın kopan parçasını makine önce kesmiş sonra ezmiş. Saatler sonra yaralı işçi, vardiya şefi yanından geçerken “usta parmağım koptu” demiş ve koli bandı ile sarılı parmağını göstermiş. Vardiya şefi işçiye, “Ramazan, sadece ucu kopmuş. Uyuyunca unutursun. Burası Ali Baba’nın Çiftliği değil. Bir parmağın kopmuş, sen neredeyse koli bandının yarısını sarmışsın. Bir daha olmasın. Görmeyeyim. Zaten dünyanın yara bandını kullanıyorsunuz” demiş.
Ramazan’ın kanamayı durdurmak için çok sıkı sardığı parmağı, iki gün sonra kangren olmuş. Boğumun gerisinden kesilmiş. Ramazan, bir hafta sonra raporu bitmeden işbaşı yapmış. İşbaşı yapmazsa işten çıkartmakla tehdit etmiş patronun adamları. Ben Ramazan’ı tanıdığımda bir parmağı yoktu.
Otobüsün sanayiye varmasına daha en az yirmi dakika vardı. Bir yandan iki işçinin sohbetini dinliyor, bir yandan da onlarla tanışma planı yapıyordum. Sanayinin girişinde otobüstekilerin çoğu indi. Ben de indim. Otobüste sohbet eden iki işçi, bizim fabrikanın karşı tarafındaki fabrikalara doğru dönüp, hızlı adımlarla yürüdüler. İçimden “bir başka gün sizinle tanışıp İşçi Dayanışması bülteni vereceğim” diyerek işyerine doğru yürüyordum. Bizim fabrikaya giderken bir kimya fabrikası var. O fabrikanın yanından geçerken ağır bir yanık kokusu ve duman etrafı sarmıştı. O an, bir gün önce bir grup işçi arkadaşımla okuduğum İşçi Dayanışması bültenindeki, İşçilerin “Zaman Kavramı” ve “Sosyal Yaşamı” Yok mu? yazısında anlatılanlar, işçilerin gönderdiği mektuplardan örnekler zihnimde dolanıyordu. Yazıyı bir arkadaş okumuş, biz dinlemiştik. Sonra yazı üzerine sohbet ederken, kendi çalıştığımız yerde yaşadığımız sorunların tüm işçilerinkiyle aynı olduğunu konuştuk. Genç bir arkadaş, yazıyı okuyan arkadaşa, “sen okurken bizim burada yaşadıklarımız bir film şeridi gibi gözümün önünden geçti. Kimyasalın içinde günde 12 saat çalışıyoruz. Kimyasallar ciğerlerimizi zehirliyor. Elimize, kolumuza zaten sürekli sıçrıyor. Yüzümüze, gözümüze sıçradığında ‘git yıka, geçer’ diyorlar” demişti.
Fabrikanın kapısından içeri girdim. Kartımı okutup çalıştığım bölüme gittim. Makineyi çalıştırdım. Ve üretmeye başladım. Bir yandan çalışıp üretiyor, bir yandan da, hem kendi çalıştığım makineye hem de diğer makinelere bakıyordum. Kendi kendime konuşuyordum: Makineler insanlığın ilerlemesinde çok önemli. Gerekli tedbirler alınırsa makineler ne gözümüze çapak sokar ne de parmağımızı koparır. İşçi Dayanışması’nda, iş kazalarına karşı işçi sağlığı ve iş güvenliği tedbirlerinin alınması için işçilerin mücadele etmesi gerektiği anlatılıyor. İşçilerin örgütü olan UİD-DER işçileri mücadeleye çağırıyor. İşçiler UİD-DER saflarında öğreniyor, örgütleniyor ve mücadele ediyor. Bu örgütlüğün tohumları fabrikalara, sanayi bölgelerine yayılıyor. Toprağa kök salıyor ve büyüyor.