8 Mart 1857’de, ABD’nin New York kentinde 40 bin kadın dokuma işçisi, daha iyi çalışma koşulları, daha kısa çalışma saatleri ve eşit işe eşit ücret talebiyle bir tekstil fabrikasında greve başladı. Ancak polis işçilere saldırdı. Patronlar ve polis işçileri fabrikaya kilitledi. Fabrikada çıkan yangında içeride kilitli olan 129 kadın işçi yanarak can verdi. İşçilerin cenaze törenine on binlerce kişi katıldı.
1910 Ağustosunda Danimarka’da, Uluslararası Sosyalist Kadınlar Konferansı toplandı. Bu konferansta Alman işçi önderlerinden Clara Zetkin, 1857’deki tekstil fabrikası yangınında ölen kadın işçiler anısına, 8 Mart’ın Uluslararası Emekçi Kadınlar Günü olarak kutlanması önerisini getirdi ve öneri oybirliğiyle kabul edildi. Böylece 8 Mart tarihi de, işçi sınıfının mücadele sürecinin bir ürünü olarak simgeleşti. 8 Mart “Uluslararası EMEKÇİ Kadınlar Günü” ilk kez 1911’de, dönemin çeşitli sanayileşmiş ülkelerinde, kadın ve erkek işçilerin kitlesel katılımıyla kutlandı. O tarihten itibaren 8 Martlar işçi sınıfının kadınıyla, erkeğiyle, bir yandan cins ayrımcılığına ve kapitalizmin katmerli sömürüsüne; diğer yandan her türlü zulme, militarizme ve emperyalist savaşlara karşı; barış, özgürlük ve eşitlik için verdikleri mücadelenin simgelendiği bir gün oldu.
8 Mart, mücadeleci işçi kadınların bize armağanıdır. Fakat egemen sınıf, içinden “emekçi” kelimesini çıkartarak, bu büyük mücadele gününü unutturmaya, o günü anlamsızlaştırmaya çalışıyor. 1977 yılında 8 Mart Birleşmiş Milletler tarafından, adından “Emekçi” kelimesi çıkartılarak, “Dünya Kadınlar Günü” şeklinde ilân edildi. Amaç 8 Martı da “Anneler Günü”, “Sevgililer Günü” gibi, insanların birbirlerine hediyeler alarak kutladıkları bir tüketim gününe dönüştürmekti. Böylece o günden beri hem 8 Martın tarihsel anlamı hem de emekçi kadınla burjuva kadın arasındaki sınıfsal ayrım gözlerden gizlenmeye çalışılıyor.
Bu 8 Mart’ta da burjuva kadınlar pahalı ve şatafatlı kıyafetlerini giyip birbirlerine plaketler dağıtacaklar. İş dünyasındaki başarılarıyla, zorluklara göğüs germeleriyle övünecekler ve “hak ettikleri” ödülleri alıp birbirlerini alkışlayacaklar!
Ya bizim kadınlarımız?
Fabrikadaki işçi kadın, çocuklarının kursağından bir lokma daha girsin diye gecesini gündüzüne katarak çalışmaya devam edecek. Çocuğunu görmeye hasret işçi kadın, fazla mesailerde ömür tüketecek patronlar sınıfı için. Evdeki kadın, geleceğin işçileri olacak çocukları yetiştirecek ve patronların sömürüsüne hazırlayacak. Erkeği, işgücünü yeniden kazansın diye çalışacak.
Madencinin karısı “ya kocamın ölüm haberini alırsam bugün” diyerek bakacak yollara, huzur nedir bilmeden. Resmi rakamlara göre bile her ay 50’den fazla işçi iş kazalarında yaşamını kaybediyor.
Kürt bir ana, havan toplarıyla paramparça edilmiş “Ceylan”ının parçalarını toplayacak eteğinde, kendi yüreğinin parçalarını nereye koyacağını bilemeden. Uludere’nin anaları, 12-14 yaşında savaş uçakları tarafından biçilen çocukları için ağlayacaklar. Oğlunu askere gönderen bir ana, daha gençliğine doyamamış 20 yaşındaki civanını, yüreğine taş basarak, ne uğruna öldüğünü bilmeden toprağın altına gömecek.
Afrikalı bir ana, bir yudum su uğruna kat ederken kilometreleri, bakacak üç çocuğunun da gözlerinin içine ve ölüme terk etmek için seçmek zorunda kalacak birisini.
“Namus davası” uğruna katledilecek gencecik kızlar bir yerlerde. Tecavüz, şiddet, evlat acısı, açlık, yoksulluk… En beter acılar düşecek bizim kadınlarımızın payına. Bu sömürü düzeninde emekçi kadınların payına acı ve gözyaşından başka bir şey düşmüyor. Evet, acılarla kıvrandığımız doğrudur. Ama bu acılara sonsuza dek tahammül göstermeyecek hınç ve cesaretle dolu yüreklerimiz olduğunun da bilinmesini isteriz. Emekçi kadınlar, bu acıların içinden çıkıp büyük mücadelelerde en ön saflarda durmayı da biliyorlar.
New York’ta kadın tekstil işçilerinin yaktığı ateş hâlâ tutuşturuyor yüreklerimizi. 1990 yılında Büyük Madenci Grevi’nde tüm baskılara rağmen evlerine dönmeyen, erkeklerinin önünde yürüyen kadınlar, bizim kadınlarımız! Ortadoğu’da diktatörlere baş kaldıran Arap halk isyanlarının önünde giden yiğit kadınlar bizim kadınlarımız! Yunanistan’da kemer sıkma programlarını kabul etmeyen ve düzeni devrimci temelde krize sokan kadınlar bizim kadınlarımız! Bugün fabrika önlerinde, direnişlerde, öfkeyle yumruklarını sıkanlar, bizim kadınlarımız!
Kapitalizmin kadınlara biçtiği yaşamı kabul etmiyoruz! Bize sunulan hayattan sıyrılıp, mücadeleye atılmaktan başka çıkar yolumuz olmadığını da biliyoruz. İşçi-emekçi kitlelere reva görülen yaşam ortadayken, bir de cinsiyetimizden dolayı sömürülmeye rıza göstermemeli ve adımlarımızı ileri atmalıyız. Çünkü güzel günler gelecekse, emekçi kadınlar mücadele vermeden gelmeyecek! İnsanlık güzel günler görecekse, bu, kadınıyla erkeğiyle işçi sınıfının kapitalizme karşı mücadelesiyle olacak! Biz “mutfaklardan, gri fabrika kuytularından” çıkıp yürümeye başlayacağız. Acılarımızı unutmadan ama bir yük olarak da taşımadan, öfkeyle haykıracağız. Erkeklerimizle birlikte mücadelenin en ön saflarında yerimizi alacağız. 8 Mart Uluslararası Emekçi Kadınlar Günü bizim günümüzdür. Günümüz kutlu olsun!
UİD-DER Kadın Komitesi