Merhaba işçi kardeşlerim,

Ben 21 yaşında genç bir işçiyim. Okumam gereken yıllarda okulun değil işin yolunu tutmak zorunda kaldım.12 yaşımda çalışmaya başladım. O gün bugündür de çalışıyorum. Küçüklü büyüklü bir sürü yerde çalıştım. Kimi zaman Kürt olduğum için dışlandım, kimi zaman da çocuk olduğum için azarlandım. Gördüğüm haksızlıklara kendimce ses çıkarmaya çalıştığımda da işten ayrılmak zorunda kaldım, çünkü tek başımaydım. Birlik yoktu yani örgütlü değildi kimse. Ben de şimdi öğreniyorum bunları. Beraber çalıştığım bir ablanın sayesinde UİD-DER’le tanışmış oldum, işçilerin okuluyla. Bilinçlenmeden, birlik olmadan, örgütlenmeden haksızlıklara karşı duramayacağımızı öğrendim.

Yeni bir yasa geçirmek istiyor hükümet, elimizdeki haklarımızı almak için: “Ulusal İstihdam Stratejisi”. UİD-DER de imza kampanyası başlattı; “Kıdem Tazminatının Gaspına Hayır!” diye. Ben de imza föylerinden alıp çevremdeki herkese imza attırdım. Bir kaç tane de arkadaşlar aldı biz de toplarız diye, onlara da verdim. Pazar günü de Beylikdüzü’nde düzenlenen imza kampanyasına katıldım. Önce toplandık sorumlu arkadaş bize ne yapacağımızı anlattı. Önlüklerimizi giyip, şapkalarımızı takıp, elimize imza föylerimizi alıp imza toplamaya başladık. İlk kez böyle bir duygu yaşıyordum. Hem heyecanlı hem de şaşkındım. Her zaman gelip geçtiğim köprüde imza topluyordum. “Bir imza da siz verin, kıdem tazminatlarımız kaldırılmasın” diyerek gelip geçene sesleniyordum. İlk başta sesim zorla çıkarken arkadaştan aldığım cesaretle sesim daha yüksek çıkmaya başladı. Başörtülü olduğum için herkes tuhaf tuhaf bana bakıyordu. Bir tane abla yanıma gelip hem imza verdi hem de “ne güzel kapalı insanların da böyle katılması” dedi. Benim için farklı bir gün oldu, çok mutlu oldum, kendimiz için bir şey yaptım. İnsanların çoğu bilmiyor, yasadan bile haberleri yok, öylece gelip geçiyorlar.  Bir de çok korkuyorlar imza atmaktan. Evet, çünkü bilinçsizler, UİD-DER’li değiller. Herkesi UİD-DER’e davet ediyorum. Niçin mi? Bilinçlenmeye, örgütlenmeye.