9 Nisanda Elazığ’da yaşanan hortum felaketi 6 işçinin canını aldı. Yol yapımında çalışan 12 işçi konteynırda yemek yerken hortuma yakalandı. Hortum, konteynırı orada bulunan bir traktörü içine aldı ve 50 metre sürükledi. İşçilerin 4’ü orada can verdi. Yaralanan 8 işçiden 2’si kaldırıldıkları hastanede yaşamını yitirdi. Bu olay da işçilerin kaderi gibi görülecek ve kısa zamanda unutulacak. Oysa doğal afetlerde ölmek de işçilerin kaderi değil, patronların zalimliğinin sonucudur.

Çok değil birkaç hafta önce Esenyurt’ta yanarak ölen işçiler için “konteynırlarda kalıyor olsalardı kurtulurlardı” denilmiş ve sorumluluğun sadece taşeron şirkette olduğu iddia edilmişti. Oysa asıl suçlu kapitalizm denilen sömürü düzenidir. İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisi’nin konuyla ilgili olarak 1 Nisanda Taksim’de yaptığı basın açıklamasında bir inşaat işçisi söz almıştı. Uzun yıllardır inşaat sektöründe çalışan işçi, isyanını şu sözlerle ortaya koymuştu: “Lütfen çadır yerine konteynır olsaydı ölümler olmazdı demeyin. Konteynırlarda ne şartlarda kaldığımızı bir biz biliriz. Yazın yanarak, kışın donarak 12 kişilik konteynırda 24 kişi kalıyoruz. Bizi bu şartlara, çadırlara, konteynırlara mahkûm etmeyin.” 

Hortum doğal bir afet olabilir ama hiçbir güvenlik önlemi alınmadan, işçilerin banyo gibi temel ihtiyaçlarını bile karşılayamadıkları sözde barınaklara mahkûm edilmeleri insanlık dışıdır, zalimliktir. Bu zalimliği yapanlar patronlardır. Patronlara, yani zalimlere karşı örgütlenmek de biz işçilerin boynunun borcudur, insanlık görevidir.