Biz işçi ve emekçiler iliklerimize kadar işlemiş olan kapitalist sömürü düzenine ne kadar bağımlı yaşar hale gelmişiz. Öylesine bağımlılık yapmış ki, artık düşünemiyoruz bile. Mesela bir uyuşturucu bağımlısını düşünelim. Uyuşturucu bağımlısı uyuşturucuya bağımlı hale gelmeden önce birisi ona ufak dozajlar halinde o maddeyi vermeye başlar. Uyuşturucu alan kişi ilk başlarda o maddenin onu rahatlattığını düşünür ve o maddeyi almaya devam eder. Bir süre sonra bağımlılık yapmaya başlar ve o maddeden hiç kopamaz hale gelir. Artık beyni o kadar uyuşur ki o maddeden başka bir şey düşünemez. Sonra o maddeyi temin edemediği zaman saldırganlaşır ve çevresine zarar vermeye başlar. Durum artık vahim sonuçlara gitmektedir. O kişi ya bu uyuşturucu müptelasından kurtulacaktır ya da her defasında vücuduna daha fazla uyuşturucu maddesi şırınga ederek ölüme dahi varacak sonuçlar doğuracaktır. Ta ki birisi ona bilinçli bir dost elini uzatana dek.

O dost el, uyuşturucu bağımlısı kişinin olumsuz yanını görse bile o bağımlılık yaptığı maddeden kurtulabilmesi için o kişiyle beraber mücadele edecektir. Bağımlı kişi bu maddeden kurtulabilmek için o bilinçli dost elini ya geri çevirmeyecektir ve damarlarından o zehiri atabilmek için mücadele edecektir, ya da o dost elini geri çevirerek sonunu hazırlamış olacaktır.

Neden bu örneği verdiğimi söylemem gerekirse, baştan dediğim gibi, kapitalist sömürü düzenine bir uyuşturucu bağımlısı gibi bağlanmışız da ondan. Bu kapitalist sömürü düzeni işçi ve emekçi sınıflara o kadar bilinç kaybı yaşatmış ve hâlâ da yaşatıyor ki, tutanacak bir dal arıyoruz. İşte o dal işçi sınıfının örgütlü mücadelesidir. Nasıl patronlar sınıfı ve onun sömürü düzeni bizleri onların bütün gerksinimlerini karşılayabilmek için her türlü araçla uyutmak için bir araya geliyorlarsa biz işçi sınıfı da bilinçli bir şekilde örgütlenip bir araya gelerek damarlarımızda bağımlılık yapan o zehirli sistemi yani kapitalist sömürü düzenini kara leke olarak sonsuza dek tarihe gömebiliriz.

Uyuştuğumuz bu uykudan artık uyanalım. Açlık, yoksulluk, sefalet, iş kazalarında, savaşlarda ölmek bizim kaderimiz değil. Cebindeki paran kadar yaşarsın mantığından vazgeçelim artık. Bu kaderi biz yazmadık ama değişterecek olan da bizim örgütlü mücadelemiz. Uykudan uyanmanın zamanı geldi de geçiyor. Gelin bu dünyayı yaşanabilir hale getirmek için, barış ve huzur dolu bir gelecek için Uluslararası İşçi Dayanışması Derneği’nde örgütlenip bilinçlenelim.

Yaşasın İşçilerin Uluslararası Mücadele Birliği!