İşçi sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs, tüm dünyada milyonlarca işçinin katıldığı miting ve gösterilerle coşkuyla ve kapitalizme karşı mücadele ruhuyla kutlandı. Dünyanın dört bir yanında 1 Mayıs meydanlarını dolduran kitlelerin gündeminde savaşa, sömürüye ve krize karşı öfke vardı.

Yunanistan’da hükümete, Avrupa Birliği egemenlerine, IMF ve Dünya Bankası’na tepki büyüktü. Yunan işçi ve emekçiler; “Politikacılar derdimize derman olamazlar. Biz her geçen gün geriye gidiyoruz, ay sonunu getiremiyoruz. Zengin daha zengin, yoksul daha yoksul oluyor” dediler. “AB, IMF defol” diye haykırdılar. Başkent Atina’da yürüyüşler düzenlediler. 6 aydan uzun bir süredir grevde olan Hellenic Çelik fabrikasının önünde destek gösterileri düzenlendi. Selanik gibi büyük sanayi merkezlerinden aynı sloganlar yükseldi. 1 Mayıs nedeniyle birçok işyerinde grev vardı.

Almanya’da DGB sendikasının şemsiyesi altında toplanan kitleler, ekonomik krize karşı taleplerini haykırdılar, daha yüksek ücret talep ettiler. Patronların ve hükümetin dayattığı sefalet koşullarına öfkelerini ortaya koydular.

İspanya’da 80 ayrı şehirde, 1 milyon işçi 1 Mayıs gösterilerine katıldı. Başta Madrid ve Barselona’da olmak üzere gösterilerde, sağlık ve eğitimde yapılan kesintiler protesto edildi. “Şimdi ayaklanma zamanı” diyen kitleler, vergilerin zenginlerden kesilmesini talep ettiler. Son 3 yıldır İspanya’da krizin etkileri derinden hissediliyor, kapitalist sisteminin krizinin faturası işçi ve emekçilere kesiliyor. İşsizlik tırmanmış durumda. Kitlelerin kapitalizmin yarattığı bu duruma olan öfkesi meydanlara yansıdı. 

Fransa’da 290 ayrı gösteri düzenlendi. 750 bin işçi meydanlara çıktı. Paris başta olmak üzere birçok şehirdeki meydanlarda işçi kitleleri, geçen yıldan çok daha kalabalık olarak bir araya geldiler ve 1 Mayıs’ta taleplerini yükselttiler. İktidarın tasarruf önlemlerini ve kemer sıkma politikalarını protesto ettiler.

Portekiz’in başkenti Lizbon’da toplanan işçiler “Hırsızlığı durdur, maaşımızdan daha fazla çalamazsınız!” dediler. Tasarruf paketlerinin, ne Portekiz ne de Avrupa için çözüm olamayacağını söyleyen işçiler, krizin bedelini ödemek istemediklerini haykırdılar.

“Biz %99’uz” diyen Amerika’da İşgal Et Hareketi, biz %99’suz bir gün” başlığı altında işçileri genel greve çağırdı. “Bakalım %1 ne yapacak?” diye sordular. “Amerika’nın bir ucundan diğer ucuna kadar grev” dediler. New York’taki gösterilerde Amerikan Bankası, Goldman Sachs gibi dev sermayeli kurum ve şirket binalarını polisler korudu. Union Meydanı’ndan Wall Street’e yürüyen kitlelere polis saldırdı ve birçok kişiyi tutukladı.

Asya’da 1 Mayıs kitlesel gösterilerle kutlandı. Filipinler, Endonezya, Malezya, Tayvan, Hindistan, Rusya ve Japonya gibi pek çok ülkede işçiler, alanlara çıkarak taleplerini haykırdılar. Endonezya’nın başkenti Cakarta’da toplanan işçiler ücretlerin yükseltilmesini ve iş güvenliği önlemlerinin alınmasını talep ettiler. Filipinler’de Manila’daki başbakanlık sarayının önünde on binler toplandı. “Sosyalizm için dövüşelim!”, “Ücretler şimdi yükseltilsin!” sloganları atıldı. Lübnan’da gösterilerin adresi başkent Beyrut idi. Beyrut’taki gösterilerde gittikçe kötüleşen ekonomik durum protesto edildi. Hindistan’da kitleler hükümeti protesto ettiler. İş güvencesi talebini öne çıkardılar.  Japonya’da on binlerce insan nükleer santrallerin kapatılmasını talep etti. Hong Kong’da işçiler, asgari ücretin yükseltilmesi talebiyle yürüdüler.

İşçi sınıfı daha pek çok ülkede meydanları doldurdu. Giderek derinleşen ekonomik krize, yoksulluğa, işsizliğe ve yaygınlaşan savaşa karşı milyonların dünya meydanlarını doldurması, aslında işçi kitlelerinin kapitalizmden ne denli rahatsız olduğunu gözler önüne seriyor.