İşyerinde birkaç arkadaşla sohbet ediyorduk. Sohbet döndü dolaştı Türkiye’nin büyüyen gücüne geldi. Bir arkadaşım, “Türkiye artık bulunduğu coğrafyada söz sahibi bir ülke, savaş planları yapıp çevresindeki ülkeleri yönlendirebiliyor. Ekonomisi büyüyor. Kişi başına düşen milli gelir artıyor. Türkiye zenginleşiyor” dedi. Emekli bir işçi ise şöyle dedi: “Benim cebime giren değişmiyor ama. Bana ne Türkiye’nin büyümesinden? Bak bu yaşımdayım, emekliyim ama çocuk okutuyorum, kiradayım ve çalışmak zorundayım. Benim evime giren ekmek artmadıktan sonra ben neyleyim büyüyen ülkeyi?” Çok haklıydı. Sonra sohbet özelleştirmelere ve yabancı sermayenin büyüme üzerindeki rolüne geldi. Biz işçilerin milliyetçilik yanılgısı yine işbaşındaydı. Emekli ağabeyimiz bu sefer şunları söyledi: “Her şeyi özelleştirdiler, ülkede satmadıkları kalmadı. Ülkemizin zenginliklerini yabancılara sattılar. Onlar bizim üzerimizden daha da zengin oluyorlar. Bizim yerli sermayemiz gelişemiyor, biz de yerimizde sayıyoruz.”

Acaba sermayenin yabancısı bizim değil de yerlisi bizim mi? Bu işçi ağabeyimiz bir taraftan Türkiye’nin büyümesinin kendisine fayda sağlamadığını görürken, neden diğer taraftan tapusu kendi elinde olmayan ülkenin satıldığını iddia ediyor? Aslında bu topraklarda milliyetçilik kanımıza en fazla işlemiş yanılgıdır. Bu yanılgının kökleri çok derindedir. Cumhuriyetin kuruluşunda yerli sermayeyi palazlandırmak adına, onlara büyük ayrıcalıklar tanındı. Bu ayrıcalıkların gerekçelerini ilkokul kitaplarımıza kadar soktular, beynimizin ta derinlerine işlediler. Ama yerli sermayeye tanınan ayrıcalıklarla biz işçiler açısından sonuç değişmemiş, tersine sömürü katmerleşerek artmıştır. Biz işçileri de “kendi kendine yetebilen bir ülke olma”, “bütün zenginlikleri barındıran bir ülke olma”, “kendi teknolojisini üretebilen bir ülke olma” gibi söylemlerle ve güçlü bir ülke olup refaha erme rüyasıyla kandırdılar. Hadi buyurun sonuca bakalım: Cumhuriyetin kuruluşundan beri, işçilerin mücadele ettikleri dönemler dışında, milli gelir arttıkça işçilerin sefaleti artmıştır. Günümüzde Türkiye, Çin’den sonra en hızlı büyüyen 2. ülkedir ve dünyanın ekonomi zirvelerinde artık söz hakkına sahiptir. Ama işçilerin yaşam koşulları, hangi ülke sermayesi için çalışırsa çalışsın daha da kötüleşmektedir.

Aslında “milli gelir” yerlisiyle, yabancısıyla burjuvaziye gelir. Bizler için bunu yerli ya da yabancı sermaye diye ayırmaya çalışmanın hiçbir anlamı yok. Biz işçiler insanları milliyetine göre ayırmamalıyız. Tüm dünyada var olan o iki sınıftan hangisine, yani işçi sınıfına mı yoksa patronlar sınıfına mı ait olduğuna bakmalıyız. Özellikle dünyada krizlerin arttığı, burjuvazinin işçileri dizginlemek için her yolu denediği şu dönemde, milliyetçilik zehrine karşı daha dikkatli olmalıyız. Sermayenin pazar rekabeti bizi yanıltmamalı. Aslında patronlar kendi içinde yerlisiyle yabancısıyla işçilere karşı dayanışma içindedir. Biz de bunu unutmayarak örgütlenmeli, sınıf dayanışmasını yükseltmeli ve haklarımıza sahip çıkarak yeni haklar için mücadele etmeliyiz.