Esenyurt bölgesinde bir metal fabrikasında çalışıyorum. Çalıştığım fabrikada Türk Metal sendikası örgütlü. Sekiz saat çalışıyoruz, aylık elimize fazla mesaisiz bin lira civarında bir ücret geçiyor. İkramiyelerimiz aylık maaşlarımıza yansıtılıyor. Bunları çıktığımız takdirde bizim net aylık ücretimiz asgari ücret düzeyine düşüyor. Sendikamız toplu sözleşmelerde sıfır zamla görüşmeden ayrıldığı için bizim maaşlarımız hep yerinde sayıyor. Patronun uygulamalarına karşı sendikamızın pasif olması işçi arkadaşlarımıza da yansımış durumda. Tabii her zaman değil bu pasiflik. Örneğin, geçenlerde servis sorunumuz vardı; gelen araçlar cezaevi aracı gibi; klima yok, camlar açılmıyor, kimi arkadaşlarımız ayakta gitmek zorunda kalıyor. İş çıkışı servise bindik ve sıcaktan bunalan arkadaşlar araç içerisinde bağrışmaya başladılar. Önce şoföre çatıldı, sonra işyeri temsilcisi telefonla aranarak “yarın bu servisler değiştirilecek, aksi takdirde servislere binmeyeceğiz” denildi sert bir üslupla. Temsilci arkadaşın “ay sonuna kadar düzelecek” demesi işçi arkadaşları tatmin etmedi. Telefonla konuşan arkadaşımız “yarın değişecek bu servisler” diyerek telefonu kapattı. Servisler ertesi gün değişmişti. Ufak bir başarı bazen işçi arkadaşlarımızın kendilerine olan güvenini anlık da olsa yerine getirmişti.

Ne yazık ki fabrikada çok fazla baskı var. İş koşullarımız ağır ve iş kazalarına tamamen açık, fakat hiçbir önlem alınmıyor, alınan tek önlem hazır bir şekilde bekletilen portatif sedyeler olmuş! İşten atmalar tamamen ustabaşı ve şeflerin eline bırakılmış, sendikamız bu tür olaylara uzak duruyor her şeyde olduğu gibi. Patron ve onun vekilleri işçiler çok fazla tuvalete gidiyorlar üretim aksıyor diye tuvaletlerin önüne kartlı geçiş sistemi koymuş durumda. Mesai saati içerisinde kim ne kadar ve kaç dakika gidiyor bu denetlenecekmiş. Bunun gibi birçok örnek verebilirim çalıştığım fabrikanın koşullarıyla ilgili. Artan baskıların ardı arkası bitmiyor. İşten atılan, kendi isteğiyle işi bırakan, daha iyi çalışma şartları olan bir iş arayışı içerisine giren işçi arkadaşlarımız kurtuluşlarını ne yazık ki iş değiştirmede görüyorlar. Eski işçiler emekliliklerinin derdine düştükleri için sorunlara gözlerini kapıyorlar ama şunu unutmayalım bugün ben çalışıyorsam yarın ailemizden biri çalışacak bu fabrikalarda. Eğer bu koşulları düzeltemezsek ve karşı koyamayacaksak yarınlarımızı yok ederiz. Sendikalarımıza sahip çıkalım, UİD-DER’de örgütlenelim ve daha güçlü olalım.