Kendisi 16 yaşında, kucağında olan bitenden habersiz küçük kardeşi… Etrafında ona hüzün ve gözyaşlarıyla dolu bakan gözler… Ağlamaktan hali kalmamış ve henüz babasını ondan, kardeşlerinden, annesinden, sevdiklerinden, hayattan erken yaşta koparan bu sistemin pisliklerinin farkında değil. Çocukluğunu yaşayamamış bu kızın erken büyüdüğü her halinden belliydi.

35 yaşındaki tersane işçisi uzun zamandır kanser hastalığının pençesinde kıvranıyor, çocuklarının ve eşinin gözleri önünde günden güne eriyordu. Tersanede ağır çalışma koşulları yüzünden yoksulluğun koynunda kansere yenik düştü. Sağlıklı beslenememesi, tedavi olamaması, günden güne erimesi kader mi? Yoksa ölümünün asıl nedeni her şeyin iyisinin, güzelinin sadece satılmak için üretildiği bu kapitalist sistemin kendisi mi? Tedavi olabilmesi için elinde tek çaresi olan yeşil kartı da iptal olmuştu. Çünkü kirasını ödeyebiliyorsa yeşil karta ihtiyacı yokmuş. Oysa kira parasını eşinin ailesinin desteğiyle kıt kanaat denkleştiriyordu. Bu ailenin sağlıklı yaşaması mümkün olabilir mi? Her şeyin parası olanlar için üretildiği bu düzende, üç kuruş paraya, canı pahasına tersanede çalışan bu babanın ölümü sizce kader olabilir mi? En temel sağlık ve gıda ihtiyaçlarımızı karşılayamadığımız bu düzende yaşamak mümkün mü? Sağlık hakkından ücretsiz faydalanabilmesi için bir ailenin açlıktan ölmesi mi gerekiyor? Sağlık hizmetlerinden ücretsiz yararlanabilmesi için insanın kirasını ödeyebilmesi engel haline getirilebilir mi?

Tıbbın ne denli geliştiği ortadayken, biz işçi-emekçiler hayatlarımızı yitiriyoruz. Ya hastalıkların pençesinde ya da iş kazalarında canımızdan oluyoruz. Peki, biz sıranın bize gelmesini mi bekliyoruz?  İçinde yaşadığımız bu kapitalist sistemden kurtulmanın yolu, biz işçilerin örgütlü mücadelesinden geçiyor. Dünyadaki bütün güzellikleri üreten, var eden bizleriz. Ve bizler bu varlığın içinde, yokluktan ve sefaletten ölmeyi hak etmiyoruz.