Uzun bir işsizlik süresinin sonunda bir metal fabrikasında işe başlamıştım. İşsizliğin getirisi olan sosyal, ekonomik ve psikolojik sorunları her işsiz gibi ben de yaşamıştım. İş bulmak kolay olmamıştı. Çünkü patronlar ve onların yasa koyucuları benim iş bulmamı engelliyorlardı. Çıkarılan yasaya bağlı olarak 30 yaşını geçmiş olmam iş bulmama engel teşkil ediyordu. Patronlar daha genç işçi çalıştırmak, enerjilerini sömürebilmek için yasa çıkarıp belirli yaşın üstünde olanları işsizliğe mahkûm ediyorlar. Sonunda beni sömürecek bir patron bulmuştum. Düşünün metal sektörü ve günde 10 saat çalışma, asgari ücret, sosyal hakların olmadığı, işçi sağlığı ve güvenliğinin hiçe sayıldığı bir fabrika. Yaklaşık olarak bir yıldır çalışıyorum. Neredeyse her gün iş kazası yaşanıyor. Henüz ölümle sonuçlanan bir iş kazası olmadı fakat parmaklarını kaybedenler, derin kesikler, kırılmalar vs. yaşanıyor. Gerekli tedbirler alınmış olsa daha az yaşanacak olan kazalar. Sürekli olması ise biz çalışanlar açısından olağanlaşmış, sıradanlaşmış durumda.

Geçtiğimiz günlerde işyerinde iş güvenliği eğitimi aldığımızı bildiren bir liste getirildi imzalamamız için. Oysaki bölümlerden seçilmiş sadece 2-3 kişi bu eğitim seminerine katılmıştı. Müdürün denetiminde katıldıkları için sormak istedikleri sorulara müdür cevap vermiş: “zamanımız kısıtlı, gereksiz yere soru sormayın!” Bu eğitimin ne kadar formaliteden olduğunu görmüş olduk. İmza için gelen sorumlu kişiye sordum;

- Ne için bu imzalar?

- İş güvenliği eğitimi aldığınıza dair.

- İyi de ben böyle bir eğitim almadım. Ne zaman verdiniz bana böyle bir eğitim?

- Geçen gün verildi. Herkesi toplamadılar. Yaa imzala. Formaliteden bir şey, yasal prosedür gereği işte. Bağlayıcılığı yok.

- Yasal bir bağlayıcılığı yok madem niye imzalatıyorsun?

İşyerlerinde sadece kâğıt üzerinde, göstermelik, formalite gereği işler yapılırken, yarın bir iş kazası geçirdiğimizde attığımız o imzalar karşımıza çıkacak. İşveren ya da temsilcisi bizim iş güvenliği eğitimi aldığımızı iddia edecek ve attığımız imzaları karşımıza çıkaracak.

İşsizliğin ve sosyal-ekonomik zorlukların, dayatmaların karşısında biz çalışanlar işverenlerin önümüze getirdikleri evrakları neredeyse sorgusuz sualsiz imzalamaktayız. Oysa ki ne olduğunu bilmediğimiz, bizi nasıl bağladığını görmediğimiz, okumadığımız evrakları imzalamamalıyız. Formaliteden de olsa neye imza attığımızı bilmek durumundayız.