Ben petro-kimya sektöründe çalışan bir işçiyim. Pek çoğumuz sağlımız için ciddi boyutlarda tehdit yaratan ortamlarda çalışıyoruz. Kimi zaman yaptığımız işten kaynaklı gördüğümüz zarar kısa sürede ortaya çıkıyor, kimi zamansa sinsice ilerleyip uzun yıllara yayılıyor ve ummadığımız bir anda buluveriyor biz işçileri. Çalıştığım fabrikada yoğun kimyasalların dumanına, kokusuna, gazına maruz kalıyoruz. Hemen hemen her gün boğaz ağrısı, baş ağrısı, mide ağrısı birçoğumuzun sorunu oluyor. Soluduğumuz havanın etkisiyle her gün yeni gribe yakalanmışçasına sesimiz kısık bir halde evimizin yolunu tutuyoruz. Bu sadece tek bir günde gördüğümüz zararın dışa vurumu. Düşünün ki maruz kaldığımız bu şartlar ses tellerimizi bu hale sokarken diğer organlarımızda nasıl etkiler yaratıyor? Kısacası dostlar, her gün zehir soluyoruz, her gün biraz daha tükeniyoruz.

Binlerce işçi bu şekilde meslek hastalıklarına yakalanıyor. Binlerce işçi gerekli önlemler alınmadığı için daha ömrünün baharında tükenip gidiyor. Her ay ortalama 100 işçi iş cinayetlerinde katlediliyor. Türkiye, iş kazalarında Avrupa’da birinci, dünyada ise üçüncü sırada yer alıyor. İş kazalarında şampiyonluğu kimseye kaptırmayan Türkiye, meslek hastalıklarında ise yüz binde 7’lik oranla dünyanın en “iyileri” arasında yer alıyor. Dünyada meslek hastalıklarının görülme sıklığı binde 4-12 arasında değişiyor. Bu verileri okuduğumda bu işte bir tuhaflık var dedim. Kuşkusuz bu çelişkiyi görmemek için insanın kör olması gerekiyor. İş kazalarında yüzlerce işçi katledilirken meslek hastalıklarının neredeyse hiç olmaması elbette ki mümkün değildir. Meslek hastalıklarının tespiti için yeterli hastanelerin olmaması, gerekli tanıların yapılmaması, binlerce vakanın meslek hastalığı adı altında kayda geçmemesi, binlerce işçinin sigortasız çalıştırılması bunun en büyük sebeplerindendir. SGK verilerine göre bugün Türkiye’de 13 milyon işçi var. Buna kayıtdışı çalışanları eklediğimizde bu sayı kat be kat artmaktadır. Milyonlarca işçinin olduğu bu ülkede sadece 3 tane meslek hastalığı hastanesi bulunuyor. 1, 2, 3, yani bildiğiniz parmak hesabıyla bir, iki ve üç. Eminim ki tek başına bu bile meslek hastalığı oranının neden bu kadar düşük olduğunu açıklamaya yeter.

Biz işçiler adım adım ölüme yaklaşırken patronlar kârlarını nasıl büyüteceklerinin hesabını yapmaya devam ediyorlar. Üstelik bunu bizim hayatımızı yok sayma pahasına yapıyorlar. Hâlbuki alınacak önlemlerle iş kazalarının, meslek hastalıklarının önüne çok büyük oranda geçilebilir. İş işten geçmeden, daha fazla ömür tükenmeden üzerimize düşeni yapmalıyız. İnsana yaraşır bir hayat ve insan gibi çalışmak istiyorsak bir araya gelmeli ve bunun için mücadele etmeliyiz. Yoksa bizler de ömrümüzün baharında bu hastalıklardan nasibimizi alacağız. Yakalanacağımız hastalıkların adı farklı olacak belki ama sonumuz aynı, yani ölüm olacak. Gelin el ele verip bu sonu da, bu gidişatı da değiştirelim.