Çocukluğumuzun toprağıydı

şimdiki uzaklar

Daha dün gibi aklında çoğumuzun

Diz boyu çimenlerin arasında

kayboluyordu bedenlerimiz

Aklımıza ne gelirse yapıyor

ağaçlardan ağaca atlayıp

en uçlardaki meyveleri topluyorduk

yakalanma pahasına

Karnımız doyduğu vakit

Bir ağacın gölgesi yorgan olurdu

küçücük bedenimize

Olup bitenlerden habersiz

olanlar da umurumuzda değildi

o zamanlar

O toprakların

en neşelisi, en mutlusu

küçük bedenlerimizdi

Aklımız büyüktü ama

Yarınlarımız olmazdı

Çünkü bedenlerimiz küçüktü daha.

Ya bugün,

ya şimdi?

Köle gibi giydiriliyor

Sırtımızda yük

Altında kalıyor bazılarımız

ezilme pahasına

Çocukluk hayalleri kalmadı artık

hayal kırıklığı yaşatan düzende

Hayallerimi kim kırdı

umutlarımızı kim tüketti

bilir misin?

Bilirim elbet

Hiç bilmez olur muyum

Dağlardan indirirdik

evimizin taş duvarlarını

Bahçemizde bin bir çeşit

sebze meyve olurdu

Kimseye muhtaç olmazdı dedem

bir sigaradan başka

Şimdi

Karnımız bile doymuyor

Gökdelenleri yükseltirken

Şimdi

Tadına bile bakamıyoruz

Yetiştirdiğimiz fakat sahibi olamadığımız meyvelerin

Şimdi her şeye muhtacız

Komşu komşunun külüne muhtaçtır ya

Biz komşuya muhtacız

ey İstanbul senin kalabalığında.