Sabahın 8’inde git, akşamın 12’sinde eve gel. Patronunsa sana teşekkür etsin. Öyle karşına alarak da değil, A4 kâğıtlara büyük puntolarla yazmış. Sonra onları biz işçilerin görebileceği alanlara asmış. Yıllık sevkiyat tonajını bir hayli yükseltmişiz.  Kendisiyle bir hayli gurur duyan patron, teşekkür ettiği işçilerine asgari ücret veriyor.

İşyerlerinde dur durak bilmeden çalışıyoruz. Alın teri döküyoruz. Her akşam eve yorgun gidiyoruz, sosyal hayatımız yok. Evimizi, çoluk çocuğumuzu kıt kanaat geçindiriyoruz. Eve ekmek alabilmek için bakkala yazdırıyoruz, kirayı ödeyemiyoruz. Patronsa bunun karşılığında kârına kâr kattığımız için kuru bir teşekkürü reva görüyor. Kazandıkça varlığını arttırıyor. Son model arabalar alıyor. Peki, bu kazancından biz işçilere ne düşüyor? Git gide artan yoksulluk ve sefalet düşüyor. Ha bir de kuru bir teşekkür. İşyeri zarar ettiğinde “aile” oluyoruz. Zararını paylaşıyoruz. Ama kâr ettiğinde kârını paylaşmıyor. Zarar etseler de kendi lükslerinden feragat etmeyen patronlar, bunun acısını bizden çıkarıyorlar. Maaşlarımızı geç yatırıyor ama lüksten zerre kadar taviz vermiyorlar. İşyerinde nakış nakış işlediğimiz elimizin değdiği her şeyi biz işçiler var ediyorken, payımıza düşen bir kuru maaş.

Gece gündüz demeden sırtımızdan kâr eden, sermayelerini büyüten patronlar bir de geçmiş karşımıza teşekkür ediyorlar! İşyerlerinde üretip var ederken örgütlüyüz. Artık kendimiz için de örgütlenmenin zamanıdır.