Patronlar Pazar mesaisine gelmeyenleri işten çıkararak cezalandırıyorlar. Çalıştığım fabrikada her Pazar çalışma oluyor. Ben de Pazar mesaisine gitmediğim için işime son verildi. Pazar mesaisinin zorunlu olmadığını, beni bu nedenle işten çıkaramayacaklarını, bunun geçerli bir sebep olmadığını, bana açıkça asıl nedeni anlatmaları gerektiğini söyledim. İnsan kaynakları “sen Pazar günü gelmeyerek diğer işçilere kötü örnek oluyorsun, seni bu şekilde çalıştıramayız, zaten deneme süresi içinde işine son veriyoruz” dedi. Ben de Pazar günü gelmek zorunda değilim dedim. İnsan kaynakları “biz işçileri işe alırken fazla mesaiye kalmaları için imza attırıyoruz, işine gelmeyen çalışmasın” dedi. Ben de “oturduğunuz koltuktan ne kadar rahat konuşuyorsunuz. İşe girerken mecbur kalıp mesai bölümüne imza atıyoruz, yoksa işe almıyorsunuz, aç mı kalalım, ne yapalım” dedim ve odadan çıktım.

Patronlar kendi kurmuş oldukları düzene birisi uymayınca kapının önüne koyuyorlar. Zaten hafta içi yeteri kadar sömürülüyoruz. Patronlar biz işçilere hafta tatilinde dinlenmeyi bile çok görüyorlar. Ellerinden gelse eve göndermeyecekler, yemek, çay, vermeyecekler. İşçiler olarak örgütlü olup patronlar sınıfına karşı mücadele etmediğimiz sürece işsizlik belası, çalışma koşullarımız ve aldığımız ücret hep aynı olacak. Patronlar haklarımıza saldırmaktan geri durmayacaklar. Patronların bu kadar rahat olmalarına izin vermeyelim, onlar bu rahatlığı bizlerin örgütsüzlüğünden alıyor. Üreten biziz, bizim de insan gibi yaşamaya hakkımız var. Yaşamak için bir araya gelelim.