Ben 22 senedir tuzla tersanelerinde çalışıyorum. Raspa ve boya ustasıyım. Ama gerçekten raspa ve boyanın ustasıyım. Raspayı da boyayı da gözüm kapalı yaparım. Elimden başka bir iş gelmez. Tersanede 60 lira yevmiye ile çalışıyorum. İş olmadığı gün, “bugün iş yok, bugün git yarın gel” dediklerinde, ne yevmiye çalışır ne sigorta yatar. Zaten çalıştığımız günleri de aldığımız paradan değil asgari ücretten yatırıyorlar. Yaşım 40’ı geçti. Geçen ay baktırmıştım. Hepi topu 2350 prim günüm vardı. Eşim beni işe uğurladığı her sabah, kapıyı kapatmadan beni tepeden aşağı bir süzdüğünde, içinden geçenleri biliyorum. Son sözü “sen yinede dikkat et. Bak ben zaten hastayım çalışamıyorum. Üç çocukla ne yaparım ben bir başıma? Başka bir iş bul” oluyor. “Yıllardır tersanelerde çalışıyorum. Ufak tefek sıyrıkların dışında ne gördün? O düşüp ölenler köyden gelmiş işi bilmeyen cahiller” der hızlıca inerim merdivenleri. 

Tersanelerde iş kazaları olduğunu, iş kazası geçiren işçilerin öldüğünü, kolunun bacağının kırıldığını sağdan soldan duyardım. Kimisi de çok abartılı gelirdi. Yok, işçi denize düşüp ölmüş cesedinin boynuna taktıkları iple vinçte asılı bırakılmış, yok işçi düşmüş ölmüş diğer işçiler çalışmaya devam etmiş, yok ölen işçinin ailesine üç kuruş kan parası verip göndermişler… Doğrusu bunların hepsine geçen ay şahit oldum, daha doğrusu başıma gelen olaydan sonra inandım.

Uzun süredir tanıdığım, işi benden iyi bilen, lise mezunu, hem de sertifikası var. O aşağıda raspa yapıyordu, ben iskelede boya yapıyordum. Öğleden önce aşağı inerken düştüm. Bacağım çok kötüydü. Mosmor olmuştu. Yevmiyeden olmamak için izin almamıştım. Bana “sen aşağıda raspa yap ben iskelede çalışırım” demişti. Birbirimize böyle yardımımız oluyordu. Arkadaş gözümün önünde, iskeleden sağa sola çarparak havuza düştü. Öyle kötü düştü ki kolu ve bir ayağı kırıldı. Ölmedi ama ölmekten beter durumu. İyileşmesi yıllar alacak. Patron hastaneye götürmüş. “Sen merak etme ben ne gerekiyorsa yapacağım, paraysa para” demiş. Kolları ve bacağının biri alçıda, evde öylece yatıyor. İki kolunun ikisi de kırık, ellerinde de yanıklar var. Yemeğini, çocuğa yedirir gibi eşi yediriyor. Patron bir ay geçtikten sonra 500 lira yollamış müdürle. “Al şu 500 lirayı. Bir daha da benden bir şey bekleme” demiş.

Arkadaş dava açtı. Daha doğrusu eşi koşturuyor. Kendisi evden çıkacak durumda değil. Ben de şahit oldum. Zaten düştüğünde benden başka kimse yoktu. Üstelik ben bacağımı incittiğim için benim yerime çıktığı için düştü. Yani şimdi onun durumunda olan ben olabilirdim. Şahitlikten vazgeçmem için üç sefer işe giriş kartımı iptal ettiler. Mahkeme sürüyor. İşten atsalar da şahitlik yapacağım. Ne gördüysem onu söyleyeceğim. Bu her işçinin namus borcudur, her işçi arkadaşına sahip çıkmalıdır.