Dünyanın kendi etrafında döndüğünü sanan, alabildiğine her şeyi bir vampir gibi emerek kendinden başka kimseyi düşünmeyen bencil olan patronlar… Düşüncelerinde ve kurdukları cümlelerde insaniyetlik namına hiç bir şey yok.

Çalıştığım işyerinde patron, tuvalette kullanılan tuvalet kâğıdı ve kâğıt havluların çabuk bitmesinden yakınıyor. Üşenmemiş çöp kutularına bakmış ve sorunun kaynağını sonunda “bulmuş.” Sizce sorunun kaynağını nerde buldu? Tabii ki, “biz işçilerde.”  Öyle ya onlar için sorundan, masraftan başka bir şey değiliz. Tuvalette kullandığımız kâğıt peçeteleri fazla kullanıp israf ediyorlarmış işçiler. “O üstün zekâsıyla” sorunu fark ettiği gibi anında çözümünü de buldu. Tuvaletlere kamera koyacakmış. Mola yerlerimizden yemekhaneye kadar tutun da giriş çıkış yerlerine değin her tarafı kameralarla donatan patron, utanmasa donumuza kadar gözetleyecek.

Tıksırıncaya kadar yiyorlar, en lüks araçlarda gezip zevki sefa sürüyorlar. En iyi yerlerde gönüllerince tatil yapıyorlar, dilediklerince eğleniyorlar. Bunlar onlar için bir ihtiyaçken, mevzu biz işçiler olunca, kullandığımız bir tuvalet kâğıdı bile gözlerinde bir dağ gibi büyüyor. “Utanmaz, arlanmaz” diyorlar biz işçilere.  İşçilerin sırtından ceplerini dolduran, alın terimizi çalan onlar, yaftalanan bizler oluyoruz.

Uzun saatler dur durak bilmeden, mola vermeden çalışıyoruz. Tuvalete gidecek zaman bile bulamıyoruz. Patronlar ise, tuvalet kâğıdını dahi bize fazla görüyor ve buradan kısacaklarıyla, kârlarına bir damla daha katmaya çalışıyorlar. Ama tüm bunlar biz işçiler sessiz kaldığımız için oluyor. Buna dur diyecek olan biz işçilerin örgütlü mücadelesidir.