Ben Hacettepe Hastanesi’nde çalışan taşeron bir işçiyim. Yaklaşık 4 yıldır hastanenin en yorucu, ruhen ve fiziksel olarak en yıpratıcı servislerinden birinde çalışmaktayım. Benim gibi hastanenin çeşitli servislerinde çalışan taşeron işçi sayısı 900 kadar.

Bilinen ama dile getirilmeyen bir gerçek var ki, o da çarkın en önemli dişlisi doktor ve hemşirelerden sonra bizlerin geliyor oluşu. Çok defa maaşlarımızı parça parça yatırdılar veya aylarca hiç yatırmadılar alay edercesine. Bizim bir şey yapamayacağımızı zannettiler. Ama üretimden gelen gücümüzü kullanıp iş bırakarak alana çıkıp tek bir vücut olunca, örgütlülüğün gücünü hem biz anlamış olduk hem de onlara göstermiş olduk.

UİD-DER’le tanıştıktan sonra işçi dayanışmasının sadece maaş eylemleriyle sınırlı değil, işçinin hayatını etkileyen bütün sorunların çözümü için de önemli olduğunu gördüm. UİD-DER bu konuda benim için büyük bir bilgi bankasıydı. Garson arkadaşlara uygulanan psikolojik baskı, temizlik işlerinde çalışan arkadaşlara yapılması gereken işleri iş emniyeti alınmadan yaptırılması, posta arkadaşların maaşlarının kesilmesi ve daha onlarca sorun. Bunlar ufak sorunlar deyip her defasında “hayat devam ediyor” klişesinin arkasına saklanmak büyük bir hatadır arkadaşlar.

Hayat devam etmiyor. Bugün hepimiz açlık sınırının altında yaşıyoruz. Yapılması gereken birliğimizden gelen gücümüzü sadece maaş eylemlerinde göstermek değil, insanca bir yaşam için gerektiğinde alanları doldurmak ve mücadele etmektir.

Bizim sendikalı olmamız bir avantaj olarak gözükse de, eğer sadece kağıt üzerinde kalan bir örgütlülük olursa ve sendika bilinçli işçilerin denetiminde olmazsa tek başına sendikaya kabahat bulmak anlamsız olur. Çünkü sendika biziz, yeter ki biz yürümek isteyelim. Madem o çarkın en önemli dişlilerinden biriyiz, o zaman zincirlerimizden başka kaybedecek neyimiz var?