Sedef Tersanesinde iş kazası sonucu yaşamını yitiren işçi kardeşimiz Ersin Taşdemir’in cenaze törenine plastik sektöründe çalışan bir grup işçi olarak katıldık. Son yolculuğunda işçi Ersin’in yanında sevenleri ve mecburiyetten orada bulunan Sedef patronu ve onun temsilcileri vardı.

Cenazede en çok dikkatimi çeken kare, cami avlusunda Ersin’in tabutunun iki metre yanında duvara dayanmış Sedef Tersanesi imzalı çelenkti. Sedef Tersanesinde bu kaçıncı iş cinayetidir? Her işçi ölümünün sonunda aynı tabloyla karşılaşılıyor. Patronlar, “önlemlerimizi aldık, hadi şalterleri açın, çalışmaya devam” diyorlar. Sonunda bir tersane işçisi daha tabutun içine. Patronlar için nasıl olsa işçi Ersinler çok, biri gider biri gelir. Patronlar için maliyet ve kâr önemli.

Peki, tersane işçisi Ersin’in ölümünden sonra iki yetim çocuğun hakkını Sedef patronu verebilir mi sizce? Bence asla ve asla veremez. O çocukları baba sevgisinden mahrum bırakan, babasız büyümeye mahkûm eden şey patronların kâr hırsından başka bir şey değildir.

Patronların cepleri dolacak diye acaba sıra hangi işçide! İş kazaları kader diyorlar ya, acaba bu kader hep soluğu işçi mahallelerinde mi alıyor?