Tanıdığım biriyle sohbet ederken geçmişe bir yolculuk yaptık ve o yolculukta aradaki bir zaman dilimi güzel bir pencere araladı bize. “Örgütlü olmak çok güzel şey, ben örgütlülüğün tadına vardım” diyordu. Bu sözleri duymak beni de çok heyecanlandırmıştı ve pencere daha da aralandı. O yeniden yaşıyordu anlatırken o günleri:

“Bir fabrikada çalışırken önceleri her şey güzel gibiydi. Koşullar, şartlar iyiydi. Fedakârca çalışıyorduk. Sonra bir şeyler yavaş yavaş değişmeye başladı. Her şey bir bir elimizden alınıyordu. Kriz bahanesiyle arkadaşlarımız işten çıkartılıyordu. Biz de sendika getirmeye karar verdik. İşte o karardan sonra hayatımızda bir şeyler daha da değişti. Sendika yetki alınca patron tarafından acımasızca kapıya konulduk. O zaman fedakârca çalışırken patron tarafından nasıl sömürüye maruz kaldığımızı anladık. 246 işçi kardeşimle 6 ay boyunca süren zor, sancılı ama kazanımla sonuçlanan bir direniş yaşadım. Patronun sendikasızlaştırmak, örgütsüzleştirmek, bizleri birbirimize karşı kırdırmak, bölmek için yaptığı oyunlara karşılık biz her geçen gün el ele, kol kola daha bir kenetlendik. Birbirimizden aldığımız güçle, inanç ve kararlılıkla patronun yüreğine daha da bir korku saldık. Direniş sırasında büyük bir moral ve coşkuyla atılan sloganlar patronun suratına bir tokat gibi şakladı. Ne pahasına olursa olsun direneceğiz, kazanacağız dedik. İşçiler bir sınıf olarak hareket ettiğinde patronun güçsüzlüğünü ve kendi gücümüzü gördük. Birlikten kuvvet doğar sözü doğruymuş.

“Biz kadınlar direnişi daha da bir ayakta tutuyorduk. Ben sessiz sakin biriyken polise de, güvenlik görevlilerine de, patrona da kafa tutar olmuştum. Bana bir güç, bir güven gelmişti; şaşıyordum. Bir keresinde bizi içeri almak istemeyen güvenlik görevlisine ‘çekil şuradan, burası bizim ekmek teknemiz, içeri gereceğiz’ deyip güvenlik görevlisinin kravatından tutup çektim ve aç şu kapıyı dedim. Bu güç benim gücümden öte sınıfımın ve kararlı, haklı direnişimizin gücüydü.

“Birçok eyleme, yürüyüşe katıldık ama ömrümde ilk o zaman 1 Mayıs’a katıldım. O ne muhteşem bir gündü, müthiş güzel bir duyguydu. Hepimiz değişmiştik. Birbirinden nefret edenler en iyi anlaşanlar oldu. Hepimiz senelerdir farkında olmadığımız birçok şeyi öğrendik. Direniş bize çok şeyler kattı. Ben orada aldığım tadı bir daha çalıştığım hiçbir yerde bulamadım. O direniş bize örgütlülüğün ve dayanışmanın önemini, gerekliliğini, mücadele etmeden, direnmeden hiçbir şey elde edilemeyeceğini, patronun babamız mı, dostumuz mu, yoksa düşmanımız mı olduğunu öğretti. Polisin biz halktan yana değil patrondan yana olduğunu ve kapitalizm denen bir sistemin var olduğunu, bizim de o sistemde en mağdur kesim olduğumuzu öğrendik.

“Eskiden yürüyüş haberlerinde duyduğum bir sloganın ne kadar doğru ve anlamlı olduğunu direnişim bana öğretti: Kurtuluş Yok Tek Başına Ya Hep Beraber Ya Hiçbirimiz! Biz işçi kardeşlerimle dayanışma içinde mücadelemizi kazandık. Kaç yıl geçti ama o heyecan, coşku insanın yüreğinden silinmiyor. Çünkü direnişte öğrendiğimiz bir şey daha vardı. Mücadelenin sadece fabrikadaki direnişten ibaret olmadığını, sınıf içindeki örgütlü mücadeleye de katılmak gerektiğini anladık. Örgütlü olmak güzel şey!”

Evet, gerçekten de örgütlü olmak çok güzel bir şey!