ISO-9000 ve Q-1 hayatımızın içine kadar giren kelimeler oldular. İş yaşantımızda bu kelimeler önümüze yemek gibi pişirilip sunuluyor. Aslında sunulanın kapitalist sistemin bize karşı kullandığı göz boyamacı bir illüzyonu olduğu gün gibi ortadadır. Kalite politikası adı altında insan hayatının kan emicilerin elinde nasıl sömürüldüğü, yoğunlaşan sömürü düzeninin insanı nasıl iliğine kadar soyup kuruttuğu açıktır.

Geçtiğimiz günlerde, çalıştığım fabrikanın kuruluşunun 30. yıl toplantısı oldu. 410 kişinin katıldığı bu toplantıda konuşmacılar daha önceden belirlenmişti: fabrika sahibi ve müdürleri. Geçmişten bugüne, fabrikanın hangi koşullardan buraya geldiği bir slayt gösterimiyle anlatıldı. 2006 yılının nasıl geçirildiği –tabii ki burjuvazi için– ve 2007 yılındaki hedefler anlatıldı. İşte daha önce de durmadan söylenen ve dilden düşmeyen kelime de burada açıklandı: Q-1 (İngilizce okunuşuyla Q-Van). Bu proje çerçevesinde yapılması planlananlar ise şöyle:

1.        Çalışma gruplarının oluşturulması,

2.        Yılın en iyi çalışan elemanlarının ve her bölümden ayın çalışanının seçilmesi,

3.        Sportif faaliyetler (pinpon-futbol gibi) düzenlenmesi.

Gecenin finalinde çekilişle hediyeler dağıtıldı. Bir de fabrikada 10 yıldan 18 yıla kadar çalışan elemanlara plaket verildi. Açıkçası gene işçilerin biraz sırtı sıvazlandı. Bütün işçiler neşeli bir vaziyette evlerinin yolunu tuttu. İşçiler kendi aralarında, böyle bir organizasyonun çok iyi olduğundan ve anılarında yer edeceğinden söz ettiler. Kimi işçiler de gene göz boyandı deyip olayı geçiştirdiler.

Oysa geceye burjuvazi açısından asıl anlamını veren şey Q-1 projesiydi; yani tıpkı diğer sözde kalite politikaları gibi, sömürünün nasıl daha fazla arttırılabileceğinin projesi ve politikası. Çünkü kayıp zamanların hesaplanması ve giderilmesi (eslerin, duruşların hesaplanması), sen nasıl daha verimli çalışırsın diye yapılan işlerdir. Sen hastalanmışsın ya da tuvaletin gelmiş, onlar için hiçbir önemi yok. Önemli olan seni daha çok nasıl sömürebiliriz düşüncesi. Kalite değil bu, senin kanını yarasa gibi emen bir sistemin politikasıdır.

Bu politikalara karşı gözümüz açık olmalı. İşçiler olarak her zaman yapılan yeni şeyler karşısında uyanık ve atak olmalıyız. Kapitalist sistemin oyunlarına kanmamalıyız. Kapitalist sistemin kendisi örgütlü bir şekilde ve disiplinle çalışıyorsa, biz de onların bu sistemine karşı daha örgütlü bir güçle karşı koymalıyız. Kapitalist sistemi yıkmadan onun bu alttan, sinsice oynadığı politikalar hiçbir zaman yok olmayacaktır. Ona karşı gücümüzü kullanmalıyız. Üretimden gelen gücümüzle, ama örgütlü gücümüzle onun bu sisteminin çarkını balyozumuzla vurup paramparça etmeliyiz.

Yaşasın örgütlü mücadelemiz!