Merhaba dostlar. Bu benim UİD-DER’le ikinci 1 Mayısımdı. Bir yıl nasıl geçti, uzun mu, kısa mı bilmiyorum ama kendime başka şeyler soruyorum, daha ne yapabilirim diye. İyi ki buradayım, insan gerçekleri gördü mü bir daha arkasını dönemiyor. Geçen sene 2 Mayıstan itibaren yine devam ettik çalışmalara. UİD-DER’li arkadaşlarımla yağmur, çamur, kar, soğuk demeden mahallelerde, sokaklarda, meydanlarda ve hayatın olduğu her yerde işçi kardeşlerimize ulaşmaya çalıştık. Bir kişinin bile bizi anlaması o gün huzurlu uyumama yetti. Eminim diğer arkadaşlarım da benim gibi düşünüyordur. Çünkü tek bir kişi milyonlar, milyarlar etmiyor mu? Biz büyük bir sınıfız ama ne yazık ki bu çürümüş kapitalist sistem aramıza duvarlar örüyor, bizi birbirimizle yarıştırıyor, hatta düşman ediyor. İnsan gibi yaşayamazken, bazen gün ışığını bile göremezken patronların kâr hırsları yüzünden neden işçiler gerçekleri görmüyor, birleşemiyor demek haksızlık olurdu. Ne mutlu zincirlerini kırabilene, sabır ve inançla biliyorum ki bizi kimse durduramaz ve önümüze çıkan engeller aşılır. 1 Mayıs hasat zamanıdır. Biz UİD-DER olarak her yıl daha da büyüyoruz daha da bilinçleniyoruz. O gün tüm dünya işçilerinin kalbi aynı heyecanla atıyor, aynı umutları besliyoruz. Ama yetmez. Hâlâ açlık, uzun çalışma saatleri, düşük ücretler ve hayatlarını patronların kârı uğruna kaybeden işçiler ve geride kalanlar var. Evet taleplerimiz var ve biz sadece istemekle yetinmiyor, bunun için mücadele veriyoruz. İnsanca yaşamayı hak eden tüm işçi kardeşlerimize sesleniyoruz, diyoruz ki;

Kurtuluş Yok Tek Başına, Ya Hep Beraber Ya Hiçbirimiz!