Bir gün işyerinde bir kadın arkadaşım bana bir soru sordu: “10 yıl sonra nasıl bir dünyada yaşamak isterdin?” Soruya cevap vermeden önce nereden aklına geldi böyle bir şey dedim. O da “benim kız liseye gidiyor, okulda öğretmeni ödev olarak vermiş” dedi. İlk önce genel geçer şeyler söyledim. İşçi arkadaşım bana “bunları herkes söylüyor, daha değişik şeyler olsun” dedi. Ben de “nükleer santraller kapatılsın, her şey doğal bir şekilde güneş enerjisiyle karşılansın” dedim. “Nükleer ne kız” diye sordu. Ben de dilim döndüğünce anlatmaya çalıştım, nükleer silahların üretildiğinden, şehirlerin, doğanın, insan yaşamının nasıl tahrip edildiğinden bahsettim. “Çevresine radyasyon yaydığı için havayı kirletiyor. Çocuklar kanserli doğuyor. Hâlbuki buna gerek yok. Örneğin Sahra çöllerinde güneş enerjisiyle elektrik üretilebilir” dedim. “Bak bu çok güzel, sen bunu yaz, ben kızıma götüreyim” dedi. Ben de yazdım verdim.

Sonra telefonda kızıyla konuşmuş, kızı 2017’de nasıl bir dünyada yaşamak istersin diye sor demiş çevrendekilere. Tekrar yanıma geldi, “2017’ymiş sorusu, sen yazıp onu da ver” dedi. Ben de biz işçilerin özlemlerini yazdım.  Savaşların olmadığı, çocukların aç-susuz kalmadığı, insanın insanı ezmediği, yoksulluğun, işsizliğin olmadığı, öğrencilerin daha kaliteli ve parasız eğitim aldığı, sağlığın, ulaşımın, evlerin parasız olmasını istediğim bir dünyada yaşamak isterdim diye yazıp verdim. Akşam soyunma dolaplarında işçi arkadaşım bana “senin bu yazdıklarını kızıma vereceğim. Çok güzel fikirlerin var, çok beğendim” dedi. Ertesi gün sordum ne yaptın diye. “Kızım çok beğendi senin yazdıklarını, ödev olarak öğretmene verecek. Kızım dedi ki, anne o abla ne mezunu? Çok akıllı birisi” dedi. Ben de ilkokul mezunu olduğumu, ama bilgili ve bilinçli olmak için ille de yüksek tahsilli olmak gerekmediğini, isteyen her işçinin bunları öğrenip kendini geliştirebileceğini anlattım. Bu düzende işçilere biçilen rolün aksine, hayatı yaratanın biz işçiler olduğunu, biz üretmezsek dünyada hiçbir şeyin varolmayacağını, bizlerin de pekâlâ kendimizi geliştirebileceğimizi ve bize yakıştırılmayan pek çok alanda başarılı olabileceğimizden bahsettim.

Düşündüm ki, kapitalist eğitimde öğrencilere gerçeklerden uzak, çarpık bir eğitim verildiği için öğrenciler birçok şeyi örenemiyorlar. Ben bu gerçekleri işçi mücadelesi içinde öğrendim. Bir işçi olarak sınıfımın penceresinden bakıp, insanlığa neyin yararı neyin zararı olduğunu, güzel fikirleri mücadele içinde öğrendim. Maalesef bu sistemin işçileri kurtuluşa götürecek güzel fikirlere tahammülü yok. Onun için çocuklara küçük yaşta kendi çıkarlarına, ihtiyaçlarına göre bir eğitim veriyor. Sorgulamayan bir gençlik yaratmak istiyor. Oysa anne babalar çocuklarıyla birlikte mücadeleye katılmalı. Ancak mücadele eden, örgütlenen ve bilinçlenen insan yaşadığı hayata dair gerçekleri kavrayabilir. Kabuğunu kırar, ruhunu ve aklını özgürleştirir, kendisine sunulanı değil gerçekliği görür, kavrar. Yaşamak istediği, hayal ettiği güzel dünyayı kurmak için kolları sıvar.