Ben otomotiv soğutma sistemleri üreten bir fabrikada çalışıyorum. Bu fabrikada henüz üç bölüm, birkaç bant ve makine var. Kimse aldığı ücretten memnun değil. Fabrikada belli başlı işleri yapanlar dışında herkes asgari ücret alıyor. Herkes bu duruma çok kızıyor. Söyleniyorlar tezgâh aralarında ama aynı tezgâhtaki, aynı atölyedeki arkadaşlarını da yerden yere vuruyorlar. “Enjeksiyon yatıyor, biz montaj çalışıyoruz, ellerimiz mahvoluyor, onlarsa çok rahat” diyorlar. Enjeksiyondaki arkadaşlar ise “montajda çalışanlar çok rahat. Kadınlar oturarak çalışıyor, ne yapıyorlar ki?” diyorlar. Aslında tüm çalışanların koşullarının kötü olduğu bu şikâyetlerle ortaya çıkıyor. Ama birbirimize kızmanın ve sadece patronun işini düşünmenin bize bir faydası da olmuyor.

Oysa ne enjeksiyonda çalışanlar ne de biz montajdakiler yan gelip yatıyoruz. Hele bir de boyahane bölümü var ki onu sormayın gitsin. Ağır ve tehlikeli işkoluna girmesine rağmen, işçinin sağlığı ve güvenliği için kullanılacak maske ve tulumlar aylar sonra ancak değişiyor. Bir toz maskesini takın ve sokaktaki havayı soluyun. Görün ki maskeniz ne kadar toz toprak toplayacak. Siz nefes alıp verirken havada uçuşan küçük mikroplar ve toz parçaları maskenize yapışır ve maske simsiyah olur. Bu durumda kullanılan bez maske gün içinde birkaç kez değiştirilmelidir. Şimdi bu örneği bir de boyahanede çalışan bir işçi için düşünelim. Maskesi aylarca değişmediği için maskesinde ne kadar çok boya birikiyor. Bir zaman sonra boya ağız yoluyla nefesinden ciğerlere gidiyor ve ölümcül bir meslek hastalığına ilerleniyor.

Montaj işçileri ise o ağır kalıpları değiştirirken ve ağır aparatları 18 saniyede doldurup bir diğer arkadaşlarına ulaştırırken çok yoruluyorlar. Zamanla bileklerinde sinir sıkışması oluşuyor. Enjeksiyona gelince her saniye zehir soluyorlar. Bir sürü kimyasal ile plastik hammaddesini eritiyorlar. Yolluklardan akıp kalıba dökülen sıcak plastiği birkaç saniyede makineden alıp o ağır kokuya maruz kalıyorlar. İşte bu 3 farklı bölümde çalışan işçiler birbirlerini çalışmamakla ya da az çalışmakla suçluyorlar. Ama her üç bölümde çalışan işçiler de içinde bulundukları durumdan şikâyetçiler. Çünkü çalışma koşulları her bölüm için çok ağır.

Tek tek kişiler olarak paçayı kurtarma umuduyla patronun teknesine yağ döküp kendi kardeşlerimize zehir akıtmanın işçiler için bir fayda getirmeyeceği açıkça görülüyor. Patronlar sınıfına karşı, sınıf kardeşlerimizi kucaklayıp rahatsız olduğumuz koşulları birlikte değiştirmek için mücadele etmeliyiz. Fabrikalarda örgütsüz bir şekilde çalışıp savrulmak yerine işçileri bir araya getirip tek yumruk olursak, patronların korkudan kaçacak delik aradığı günleri görürüz. Örgütsüz, tek başına kalmış bir işçinin nesi var? Örgütlü ve bilinçli olarak birlik olan işçilerin dev bir gücü var. Örgütsüz kalmayalım, patronlara yem olmayalım!