Merhaba arkadaşlar. Bizler aynı fabrikada çalışan kadın işçileriz. Aynı zamanda İşçi Dayanışması bültenini yaklaşık beş aydır düzenli olarak takip ediyor ve okuyoruz. Bizler de fabrikada yaşadıklarımızı sizlerle paylaşarak bültenimizi destekliyoruz.
Yaklaşık bir aydır tarihleri bir türlü kesinleştirilmeyen yıllık izinlerimiz nihayet belli olmuş ve listeler panoya asılmıştı. Fabrikadaki birçok işçi henüz bir yılını doldurmadı. Ancak sendika ve işyeri, 2012 girişli işçilere gelecek yılın yıllık izinlerinden düşecek şekilde, 2013 girişli işçilere ise bir hafta ücretsiz izin kullandırılacağını açıklamıştı. Herkesin tatil planını yapmasının ardından bugünlerde yeni bir liste asıldı. Bu yeni listede hem tarihler farklıydı hem de izinlerin ücretsiz sayılacağı yazıyordu. Vardiya amiri, elinde izin kâğıtları ile bantlara geldi. Amir, bir arkadaşımıza “yıllık izin kâğıtları” dediğinde arkadaşımız da bütün bir yılın yorgunluğu ile hemen imzaladı. Tam imzaladığı sırada “ücretsiz” kelimesini fark etti.
Hemen banttaki arkadaşlarla bir araya geldik. Bizlere verilen bir söz vardı ve tutulmalıydı. Hep birlikte imzalamamaya karar verdik. Üstelik izin kâğıdında Ramazan bayramı süresi de ücretsiz olarak gösteriliyordu. Bir arkadaşımız hemen diğer banttaki arkadaşların yanına giderek durumu anlattı. Üst katta çalışan arkadaşlarımız da durumu duymuş ve telefonla mesaj atmışlardı. Onlarla da haberleştikten sonra nihayet dakikalardır aradığımız temsilci yanımıza gelmişti. Üretim sorumlusu, vardiya amiri, insan kaynakları müdürü ve temsilci hararetli bir şekilde konuştular. İnsan kaynakları müdürü bizler için “ben kimseyi borçlandıramam” deyip konuyu kapatmaya çalıştı. Tekrar getirilen “ücretsiz izin kâğıtlarını” yine imzalamadık. Bu arada liste ile uğraştığımız için üretimde de aksamalar olmuştu. Hem üretimin aksamasını, hem de bizim kararlı olduğumuzu gören insan kaynakları ve üretim sorumlusu istemeyerek de olsa geri adım atmak zorunda kaldı. Işık hızıyla çıkarılan yeni liste panoya asıldı.
Hepimiz bir araya geldik, ortak davrandık, yıllık izin hakkımızı patrona ve yandaşlarına yedirmemiş olduk. Yasal olarak bir yılımızı doldurmamamıza rağmen verilen sözün tutulmasını sağladık ve “ücretli” izin kâğıtlarını imzaladık. Böylece birlikte davrandığımızda kazandığımızı ve böyle davranmaya devam ettikçe daha neler yapabileceğimizi görmüş olduk.