Merhaba işçi dostlarım, sizlere bir işçinin günden güne nasıl eridiğini anlatacağım. Daha önce de bir mektubumda bu konuyu az da olsa ele almıştım. İşyerinde çalışan bir abimizin, çalıştığı bölümde insanlık dışı koşullardan dolayı psikolojisi bozulmuş ve 1 yıl boyunca psikolojik tedavi görmüştü. Öncelikle çalıştığı bölümün adını ve çalışma koşullarını anlatacağım. Çalıştığı bölüm kuru tel çekme bölümü. Burada demir, çubuk halinde geliyor ve bir makineden geçip istenilen ölçüde tel haline getiriliyor.  Demir tozları işçi abinin direkt midesine, ciğerlerine giriyor. Ve aynı toz, duvarları simsiyah yapıyor. Bu abimiz, psikolojik tedaviden sonra, bölümü değiştirilerek montaj bölümüne veriliyor. Vermesine veriyorlar da artık iş işten geçmişti. Çünkü bu abimizin psikolojisi bozuldu; sürekli yerlere tükürüyor, kendi kendine hareket yapıyor ve konuşuyor.

Geçen gün çalışırken sandalyeden düşüp bayılmıştı. Patron bunu duyunca direkt devlet hastanesine götürün demiş. Çünkü anlaşmalı özel hastanesine götürülürse masraflar patrondan kesilecekti. Bu bir iş kazası olsaydı patronlar masraflara bakmadan direkt özel hastaneye gönderirler, iş kazası tutanağı tutulmaması için. Bu işçi abimizi iki gün sonra işyerinde gördüm, geçmiş olsun deyip hastalığını sordum. Sonra da emekli olmana kaç yıl var diye sordum. “İki buçuk yıl var ama  böyle giderse iki buçuk yılı göremeyeceğim” dedi. Sermaye sınıfı biz işçileri bilinçsiz, örgütsüz görünce diri diri ölüme itiyor ve yaşamımız patronların kârları için yok olup gidiyor. İşçi kardeşler bu haksızlığa bir dur demenin zamanı gelmedi mi? Biz işçiler birliğimize, gücümüze güvenirsek üstesinden gelemeyeceğimiz zorluk yoktur.