Ben otomotiv sektöründe çalışan bir enjeksiyon işçisiyim.  Fabrikada otomotiv parçaları üretiyoruz. Ve ben kendimden onlarca kat büyüklüğünde bir makinede çalışıyorum. Ben ve iş arkadaşlarım sürekli ayakta çalışıyoruz. Enjeksiyon makinesinin kalıbından çıkan parçayı çok hızlıca alıp hemen makinenin kapısını kapatıyoruz. Bu işlemi akşama kadar yüzlerce kez yapıyoruz. Zamanla kollarımız tutmaz oluyor. Ama buna rağmen dayanıyoruz. Bütün bunlara ay sonunda üç beş kuruş elimize geçsin diye katlanıyoruz, istenen üretim sayısını çıkarmak için parçalanıyoruz adeta. İşte kardeşlerim, bütün bu eziyetler bize az geliyormuş gibi bakın patron bize neler yaptırmaya çalıştı!

İki hafta önce usta yanıma gelip, artık arasında kaldığım iki makineye tek başıma bakmam gerektiğini söyledi. Karşı makinede çalışan arkadaşımı da başka yere gönderdi. Usta yeni bir üretim için kalıbı değiştirmeye başladı. Ben öfkeden ateş püskürüyordum çalışırken. Usta benimle dalga geçiyordu. Ben iki makinede çalışınca üşümezmişim, hasta olmazmışım diye bir sürü laflar zırvaladı. Ben de hiç cevap vermedim ve beni makineye çağıracağı anı bekledim. Bir taraftan da makinesinden alınan arkadaşımın bana doğru baktığını fark ettim. Sanki benim iki makineyi çalıştırmamam için dua eder gibiydi. Neyse usta kalıbı bağlayıp ayarlarını yapmıştı ve beni yanına çağırdı. Ben bir yandan arkadaşımın bana bakışlarındaki manayı düşündüm. Bir yandan da “acaba bu iki makine bana kalır mı?” diye de endişeli idim. “Haydi bakalım, başla” dedi usta. Sanki maaşımın iki katını verecekmiş gibi konuşuyordu. Ama maaşımın iki katını vermeyeceği çok kesindi. Sadece bana gaz verip arkadaşımı hem satmamı hem de işsiz bırakmamı istiyordu. Eğer ben de ustanın dediğini yapmış olsaydım, patronun ekmeğine yağ sürmüş olacaktım.

Makine çalıştı ben önce normal çalıştığım makineye yoğunlaştım. Diğer makineye ancak beş parçada bir bakabiliyordum. Kısa zamanda çift basılan ürünlere bakma şansım olmadığına göre hep bozuk gidiyordu. Usta yanımdan ayrıldı bir süre gelmedi. Dolandı sağda solda bir saat sonra tekrar geldi. “Ben yaparsın demiştim” dedi ve kasaya elini uzattı, suratı asıldı. İstediği şeyi göremeyince, kaşlarını çattı. O makinede çalışan arkadaşımı geri çağırdı, “gel bu makinede çalışacaksın sen” dedi. Arkadaşım koşarak makineye geldi. Çok sevinmişti, yüzünden belliydi. Ne de olsa ekmek davası idi. Ben de bu davada yalnız olmadığını göstermeye gayret ettim. Epey zaman sessizce çalıştıktan sonra bana dönüp “senin iki makinede çalışmayacağını biliyordum” dedi. Ben de “çalışmam zaten, iki makinede canım çıkar” dedim. “Sağ ol ya benim bu işe ihtiyacım var, çünkü kredi kartı borcum var, banka da ha bire faiz yüklüyor, taksitleri kaçırmamam gerek” dedi.

Gerçek zaten ortadaydı. Ben tek başıma bir makineye ancak bakabiliyordum. İkincisine bakmam mümkün değildi. Ama tersini de yapabilirdim ustanın ve patronun gözüne girip kendimi farkında olmadan tüketmeye niyetim olsaydı. Bu örnekte arkadaşım da bir şey görmüş oldu ki, birlikte birbirimiz için iyi şeyler yapmanın biz işçilere çok yönlü faydası dokunur. Birkaç gün sonra usta aynı numarayı başka arkadaşlar üzerinde denemeye çalıştı ama biz birbirimizden güç aldığımız için başaramadı. Fabrikada en hırslı çalışıp sayıları yükselten arkadaşımız bile yanıma gelip içini dökmeye karar vermişti. Bana evdeki sorunlarını unutmak için kendini işe verdiğini ve bu yüzden de ne kadar sayı yaptığının farkında olmadığını, ama aslında bizim çok çalışıp az para aldığımızı söyledi. Bir kez daha birlikte hareket etmenin faydasına kendi gözümüzle şahit olduk.