Biz Kıraç’tan bir grup işçiyiz. Her gün 12 saat çalışıyoruz, bu da yetmezmiş gibi hafta sonu tatillerinde bile çalıştırılıyoruz. Bu kadar çok çalışmamıza rağmen fazla mesailerle birlikte elimize geçen para 1200 lirayı geçmiyor. Garibim işçi bununla faturaları mı ödesin, evinin kirasını mı versin, yoksa yaşamsal ve insani ihtiyaçlarını mı karşılasın?
Bunlar da bir tarafa, bir işçinin hiç mi dinlenmeye hakkı yok? Kim ister ki bu kadar fazla çalışmayı? Kim istemez ki aileleriyle, dostlarıyla zaman geçirmeyi, çocuklarıyla oyunlar oynamayı, gezmeyi ve birazcık da onlara zaman ayırmayı?
Kaç defa geleceğiz şu güzel dünyaya? Bir kez arkadaşlar, başka gelmeyeceğiz. Peki, bu sömürücü kapitalist sistemi yok etmek için ne yapmalıyız? Kendileri bir avuç olup da, dünyanın % 95’ine hükmedenlerden nasıl hesap soracağız?
Biz işçileri gece gündüz demeden sömürenlerden, bizlerin nefes bile almasına fırsat vermeyenlerden, mutlaka bir gün hesap soracağız. Ama öncelikle, fabrikalarımızda örgütlenerek, fazla mesaileri ve düşük ücretleri ortadan kaldırmalıyız. Artık dur demeliyiz arkadaşlar, yoksa bu kan emici patronlar hiçbir zaman durmayacak ve doymayacaklar. Patronların bu sömürücü düzenine, biz işçiler birleşerek ve örgütlenerek karşı durabiliriz. Tek çare örgütlenmek!