Uluslararası İşçi Dayanışması Derneği UİD-DER bir yaşını kutluyor. Bildiğiniz üzere derneğimizin açılışını 2006 yılında 15-16 Haziran genel direnişi etkinliği ile yapmıştık. Bugün o tarihi mücadele ve başkaldırı ruhunu yeniden diriltmek üzere, bu tarihsel olaydan çıkarttığımız dersleri yeniden hatırlıyor ve asla unutmamak için mücadele ediyoruz.
Hepimizin bildiği gibi sınıf mücadelesinin alabildiğine gerilediği bir dönemden geçiyoruz. Dünya üzerinde patlak veren emperyalist paylaşım ve hegemonya savaşları ve tüm ülkelerde çıkartılan baskıcı ve gerici yasalar bunun en açık örneğidir. Ne yazık ki işçi sınıfı bugün 12 Eylül öncesindeki gibi bir örgütlülüğe sahip değil. Ancak bu böyle gidecek diye bir düşünce olamaz, çünkü böyle gelmemiştir. Geçmişimizi, yani sınıfların mücadelesinden başka bir şey olmayan tarihimizi öğrenmek bizlerin her zaman birinci görevlerimiz arasında olmalıdır. Ve açılış etkinliğimizde de şimdi de söylediğimiz gibi, ne mutlu bizlere ki, “geçmişini bilmeyenin geleceği de olamaz!” sözünün bilincindeyiz. Ve insanlığın geleceğini inşa etmenin, mütevazı ama kararlı çabalara bağlı olduğunun farkındayız.
Etkinliğimiz tıpkı geçen seneki gibi kelimelere sığmayacak bir şekilde coşkulu geçti. Yine iki önemli şeyi birden hatırlamıştık: Birincisi, 1962 Kavel direnişi ile önü açılan ve yaklaşık sekiz yılı bulan bir gelişim sürecinden sonra 15 Haziran günü, 115 işyeri ve yaklaşık 75 bin işçiyle başlayıp, 16 Haziran günü 168 fabrikayı ve 150 bine yakın işçiyi kucaklayan 15-16 Haziran direnişiydi. İkincisiyse, bir yılını sabırlı, disiplinli, planlı ve kendinden emin çalışmalarla geçiren UİD-DER’in açılış yıldönümüydü. Evet dostlar, 15-16 Haziran’ın içeriğini anlatmaya çalışmayacağım, isteyenler web sitemizde o tarihi günlerin geniş geniş anlatıldığı “Tarihimizden” linkine bakabilirler. Benim burada vurgulamak istediğim nokta, işçiler birlikte hareket etmeye başladığı anda ne önünde taburlar ve tanklar durabilmiştir ne de o işçilerin ürettikleri ürünlere el koyan ve “asla alaşağı edilemez” bir güçmüş gibi görünen fakat aslında bir avuç asalak güruhtan başka bir şey olmayan patronlar sınıfı ve onun temsilcileri durabilmişlerdir. Bu tarihsel bir gerçekliktir. Ve bize de bir tek görev düşmektedir ki o da bıkmadan, usanmadan, yılmadan ve yorulmadan işçi sınıfını din, dil, ırk, mezhep, cins vb. diye ayırmadan işçi sınıfının birliği için çaba sarf etmektir.
Yaşasın 15-16 Haziran Direnişi ve Başkaldırı Ruhu!
Her Şeyi Öğren, Hiçbir Şeyi Unutma!