Sefaköy temsilciliğimizde 1 Eylül Dünya Barış Günü’ne dair bir seminer düzenledik. Seminere çeşitli işkollarından işçiler katıldı.
Seminerin ilk bölümü, nasıl bir dünyada yaşadığımız ve bugünkü dünyaya yön veren kapitalist güçlerin hangi tür çıkar savaşımları içinde olduğu üzerinden ilerledi. 2000’li yılların başından bu yana bir kriz içerisinde olan kapitalizmin yeni pazar arayışları içerisinde olduğu bu dönemde bir “3. Dünya Savaşı süreci” yaşandığı belirtildi. Enerji kaynaklarıyla patronların iştahını kabartan Ortadoğu, her gün çocuk, yaşlı demeden yüzlerce insanın katledildiği haksız, acımasız bir savaşa sahne oluyor. Birbiriyle hiçbir sorunu olmayan halklar yapay sorunlar yaratılarak birbirine kırdırılıyor. Ve Ortadoğu’ya dönük yayılmacı bir politikayla bölgesel güç olmayı amaçlayan Türkiye devleti ve onun sözcülüğünü yapan AKP hükümeti de bölgedeki IŞİD, El-Nusra gibi çetelere gönderdiği silah yardımlarıyla insanlık suçu işliyor. Sunum sırasında Erdoğan’ın “çok yakında Şam’a giderek Emevi Camii’nde namaz kılacağız” sözü hatırlatıldı. Ortadoğu’daki savaşa eli bulaşmış AKP hükümetinin bu dileğinin gerçekleşmesi için elinden geleni yaptığı söylendi. Tüm bunlardan sonra AKP’nin “1 Eylül Dünya Barış Günü’ne düşmanlığının garipsenecek bir yanı olmadığı belirtildi.
Sunumun sonuna doğru dünya işçi sınıfının geçmişten bu yana taşıdığı “Sınıfa Karşı Sınıf, Savaşa Karşı Sınıf Savaşı” şiarı hatırlatılarak işçi sınıfının rolüne değinildi. İşçi sınıfının mücadelesinin yalnızca ekonomik çıkarların savunulması mücadelesi olmadığı söylenerek bütün dünya halklarına ve bütün ezilenlere barışın, eşitliğin, kardeşliğin yalnızca işçi sınıfının ve ezilenlerin mücadelesiyle gelebileceği belirtildi. “Ortadoğu’ya Barış, Halklara Özgürlük” şiarıyla mücadele eden biz işçilerin bütün ülkelerin işçileriyle birleşmesi gerektiği vurgulandı.
Seminerin ikinci yarısı, katılan işçilerin soruları, katkıları ve sohbet üzerinden ilerledi. Ortadoğu’daki savaşın Türkiye’deki yansımalarına, işyerlerindeki, fabrikalardaki işçilerin bu savaşa nasıl baktığına değinildi. Öte yandan “Türkiye büyüyor” söylemleriyle milliyetçi duyguları kabartmaya çalışan, dünya ve Türkiye işçi sınıfı arasında bir ayrılık yaratmak isteyen Türkiye devleti ve onun hükümetinin bu kirli savaşta taraf olduğunu bilmemiz ve bunu diğer işçilere de anlatmamız gerektiği vurgulandı. Söz alan bir işçi, özellikle son zamanlarda Suriyeli göçmen işçilere yönelik saldırılara değinerek alttan alta milliyetçi söylemlerin tırmanışa geçtiğine dikkat çekti. Yakın bir zaman önce İkitelli’de meydana gelen Suriyelilere yönelik saldırıyı örnek vererek bu noktada biz işçilerin oluşturulan bu düşmanlığın yerine insani anlamda bir dayanışmayı sağlamamız gerektiğini söyledi. Bir başka işçi, Suriyeli göçmen işçilerin içinde bulunduğu yaşam şartlarından bahsederek biz Türkiyeli işçilere göre daha fazla çalışıp daha az ücret aldıklarını belirtti ve şöyle devam etti: “Benim yaşadığım binanın bodrum katında Suriyeli göçmenler yaşıyor, yaşanılamayacak bu yere 750-800 lira veriyorlar. Böyle bir durumda göçmenler mi suçlu, göçmenlerden yararlanıp kiraları yükselten fırsatçılar mı suçlu? Ya da üç kuruş paraya işinden olmamak için yemek saatlerinde bile çalışan Suriyeli işçiler mi suçlu, ücretleri düşüren patronlar mı? Tüm bunları düşünürken gelişmeleri, patronların süzgeçlerinden değil kendi süzgeçlerimizden geçirerek düşünmeliyiz.”
Bir başka UİD-DER’li işçi, bir stant çalışmasında karşılaştığı bir işçinin Suriyeli işçiler için buraya kaçıp gelmek yerine kendi ülkeleri için savaşmaları gerektiğini söylemesi üzerine şöyle cevap verdiğini aktardı: “Bu savaş kimin? Bu savaş bizim savaşımız mı? Kimler, ne için çıkardı bu savaşları? Bak elinde halk ekmeği var, birileri halk ekmeği yerken birileri de bu işin balını kaymağını yiyor.” Bu sorulardan sonra işçinin kendisine hak verdiğini belirten arkadaşımız, milliyetçilik tehlikesine karşı uyarda bulundu.
Seminer sonda işçilerin burjuvazinin peşinden gitmek yerine kendi bağımsız siyasetlerini oluşturması gerektiğine dikkat çekildi. Ve ancak, Türkiyeli işçilerin Suriyeli göçmen işçilerle ve diğer bütün ülkelerin işçileriyle birlikte sermaye sınıfına karşı mücadele etmesiyle milliyetçiliğin, şovenizmin bataklığından kurtulabileceği, bütün haklarıyla birlikte insanlığını kazanabileceği vurgulandı.