Davutpaşa, Ostim-İvedik, Kozlu, Esenyurt, Tuzla, Soma, Mecidiyeköy ve daha binlerce örnek... Son on yılda resmi rakamlara göre 12 binden fazla işçi iş cinayetlerine kurban gitti. Bu rakam neredeyse “Kurtuluş Savaşı”nda ölen insan sayısına eşdeğer. Her gün, güneş doğarken işe giden işçilerin bir kısmı evlerine geri dönemiyor. Her sabah “akşam görüşürüz” diyerek eşlerini işe yolculayan işçi eşleri bir daha karı veya kocalarının yüzlerini göremiyor. Anne veya babalarının işten eve gelmesini dört gözle bekleyen çocuklar hayatlarının kalanını anasız, babasız geçirmek zorunda kalıyor. Çocukları kendinden önce ölen analar, babalar büyük bir acıyla yaşıyor ömürlerinin geri kalanını. Neden? Görünürde savaş yok. Bu kadar insan neden ölüyor? Bu kadar acı neden yaşanıyor? Aslında bir savaş var. Patronların açtığı savaş var. Sırf patronlar daha fazla zenginleşsin diye ölen işçiler var. Sırf patronlar daha iyi tatil yapsın diye sakat kalan işçiler var. Sırf patronlar daha çok eğlensin diye öksüz ve yetim kalan işçi çocukları var. Bu nasıl bir dünya? Bu nasıl bir adalet? Bir yanda patronlar için zevk, gösteriş, bolluk, zenginlik, bir yanda biz işçiler için acı, gözyaşı, ölüm, yoksulluk… Hâlbuki her şeyi ürettiğimiz gibi patronların yaşadıkları evleri, bindikleri arabaları, giydikleri elbiseleri, yedikleri gıdaları da biz üretiyoruz. Peki, her şeyi üreten biz işçiler neden bu koşullarda yaşıyoruz? Ölüyoruz, öldürülüyoruz? Örgütsüzüz çünkü kardeşim, iliğimize kadar örgütsüzüz!

İşçi sınıfı olarak örgütlü olursak sorunlarımıza karşı duyarlı hale geliriz. Düşük ücretlere, uzayan iş saatlerine, iş cinayetlerine karşı mücadele ederiz. Sorunlarımızın kökünü kazırız. Peki, şimdi örgütsüzken ne yapıyoruz? Sıranın bize gelmesini bekliyoruz kardeşim, işte hepsi bu. Davutpaşa’da bir fabrikada patlama oldu. 21 işçi öldü. Unuttuk! Ostim-İvedik’te patlama oldu. 20 işçi öldü. Unuttuk! Esenyurt’ta inşaat işçilerinin kaldıkları 3 çadır yandı. 11 işçi yanarak can verdi. Unuttuk! 301 işçi Soma’da hayatını kaybetti, hemencecik unuttuk! Şimdi olayın sıcağına Mecidiyeköy Torunlar inşaatta ölen 10 işçiyi konuşuyoruz. Peki, bu katliamı da unutacak, sıranın bize gelmesini mi bekleyeceğiz? Yoksa bu katliamın ve bundan önceki dökülen her damla işçi kanının hesabını mı soracağız? Seçim senin kardeşim. Ya unutacağız ve öldürülmeye devam edeceğiz, ya da işyerlerimizde örgütlenip işçiler için daha iyi bir dünya kurmak için mücadele edeceğiz. Seçim senin kardeşim, seçim senin.