Eğitim emekçisi bir üyemizin UİD-DER Bostancı temsilciliğinde gerçekleştirdiğimiz “Kaplumbağalar da Uçar” adlı film etkinliğinden sonra kaleme aldığı şiiri yayınlıyoruz.

Kaplumbağalar da uçar.

Ya uçurumdan aşağı karanlıklara,

Ya gökyüzü maviliklere!

Ortadoğu halkları, işçi ve emekçileri

Kolsuz, kanatsız kalmış kaplumbağalar.

Kolları kanatları: bilinci

Kolları, kanatları: örgütlülüğü.

Ah çocuklar, ezilen halkların çocukları,

Bir savaş gümbürtüsünde boğulur ilk çığlığınız,

Ve belki de biter sonuncusu bir mayın tarlasında.

Ve hayatın ne kadar kısa ve zahmetli olduğunu

Çok erken öğrenirsiniz.

Çocuklar çocuk değil orda.

Yalnız bedenleri benzer çocuğa.

Bir halkın acısını taşırlar sırtlarında.

Kolları bacakları kopmuş,

Gözleri ölümcül bir hastalığın işaretleri,

Benzer orda çocuklar kaplumbağaya.

Büyüklerde biter umut.

Ama çocuklar doğar umutla.

Büyükler yaşar ve alışır kahreden zulme

Oysa çocuklar kartal doğar.

Sonra öğrenirler korkmayı, boyun eğmeyi.

Çocuklar uçmak ister.

Ya uçurumdan aşağı kahreden karanlığa

Ya gökyüzü maviliklere.

Kaplumbağalar da uçar elbet

Kol, kanat gerekmez ona

Kolları kanatları örgütlülüğü

Kolları kanatları bilincidir onun

Kaplumbağalar da uçar

Uçmayı iste yeter!