UİD-DER’de yürüttüğümüz çalışmalarımıza katılan bir işçi arkadaşımız ile Konaşlı’da 20 gün kadar önce iş kazası geçirmiş bir işçi kardeşimize gittik. Gebze’de havlupan üretimi yapan bir atölyede çalışan işçi arkadaşımızın yüzünde, kollarında, sırtında, üzerine dökülen kostikten kaynaklı yanıklar oluşmuştu. Bu olaydan sonra neler yaşadığını, ne tür sorunlarla karşılaştığını, hak gaspına uğrayıp uğramadığını, bir işçi örgütü olan UİD-DER’in desteğine ihtiyaç duyup duymadığını öğrenmek üzere İşçi Sağlığı ve Güvenliği Komitesi olarak bu işçi kardeşimizi ziyaret ettik.

İşçi arkadaşımız kostik kazanını dökerken birdenbire sıcak kostik kollarına ve yüzüne doğru köpürmüş, o da hemen iki eliyle dökmeyi bırakıp tek eliyle kazanı tutarak kendini geriye doğru çekmiş. O sırada en çok korktuğu şey, kostiğin gözlerine değmesiymiş. “Eğer gözlerime değseydi, gözlerim kavrulur, kör olurdum. Gözlerimi kaybetseydim biterdim, dünyam kararırdı. Kostik sıcak ve yakıcı bir madde, göze temas ettiğinde direkt patlatıyor” derken, çalışma koşullarında en küçük bir ihmalin onu ömür boyu sakat bırakacağını anlatmış oluyordu.

İşçi arkadaşımız iş kazası olur olmaz bildiği yöntemlerle kendine ilkyardım müdahalesi yapmaya çalışmış. Kısa bir süre sonra da hastaneye giderek tedavisini başlatmış ve iş kazası raporunu almış. Bize yaşadığı kazayı anlatırken, aynı işi yapan başka bir işçi arkadaş böyle bir kazada alınması gereken önlemlerden bahsetti. Bu önlemlerin işyerinde anlatılmadığını, patronların bu önlemleri bilmediğini, hayat kurtaracak bu önlemlerle ilgilenmediklerini, işçiler kaza yaşadıklarında çoğu zaman kendilerine daha çok zarar verecek şeyler yaptıklarını söyledi. Kullandıkları kostiğin vücuda ne tür zararları olduğundan, döküldüğü yerde vücudu nasıl delip geçtiğinden ayrıntılı bir şekilde bahsetti. Bu kadar riskli malzemelerle çalışırken işçilerin bu kimyasallar vücuda temas ettiğinde almaları gereken önlemleri bilmediklerini anlattı. Altı yıldır bu işte çalışan işçi arkadaşımız, üzerine kostik dökülüp vücudu yandığında, kendi bedeninin acısından çok, eşini, çocuklarını, ana babasını düşünürken içinin acıdığını söylüyor.

10 günlük raporu dolduktan sonra işe dönmüş. Şimdi onu çok riskli olan bölümde çalıştırmıyorlar, daha az riskin olabileceği bir bölüme vermişler. “Peki, böyle bir kazadan sonra işçi arkadaşlara diyeceğin bir şey var mı?” diye sorduk. O da işçi arkadaşların, işyerinde kaza olmaması için gerekli güvenlik önlemlerini aldırmaları gerektiğini söyledi. “Siz niye bunu zorlamadınız” diye sorduğumuzda, “biz uğraştık ama iş güvenliğini sağlayan giysileri, ayakkabıları, en önemlisi iş gözlüğünü bir türlü aldırtamadık. Bunlar hayat kurtarıyor ama bu tür önlemleri patron masraf olarak görüyor” dedi. Ayrıca, tüm işçilerin kendileri kadar ısrarlı olmadığını söyledi ve işçilerin bu konuda birlik içinde davranmamalarından yakındı.

Evet, işçiler birlik olsalar, patronlar gerekli güvenlik önlemlerini almaktan kaçınamazlar. İşçiler örgütlü olsalar, bedenlerinin kavrulmasına, patronların kârı uğruna canlarından olmaya, çocuklarının, eşlerinin onlarsız bir dünyada aç sefil yaşamalarına razı olurlar mı? Bizim canımız bir iş kıyafetinden, iş gözlüğünden, patronun cebine giren paralardan daha kıymetsiz olamaz! O zaman var gücümüzle örgütlenmek için çaba sarf etmeli, insanca bir dünyanın temellerini atmalıyız.

İş cinayetlerinin işçiler örgütlü mücadele ederse sona ereceği bilinciyle mücadeleye!