Ben iki yıl boyunca metal sektöründe çalıştım. Çalıştığım fabrikada yaş boyahane bölümündeydim. Alkol, tiner, asit gibi kimyasalların içinde çalışıyorduk. Havalandırma sistemi yetersizdi. Kimyasal için uygun maske vereceklerine toz maskesi kullandırıyorlardı. Birkaç kez denetleme olduğunda maskelerin değiştirileceği sözü verilmiş ama bu söz tutulmamıştı. Bölümde çalışan üç arkadaştık. Yaşadığımız sıkıntıları personel müdürüne ilettiğimizde “halledeceğiz” denilerek geçiştiriliyorduk. Çalışırken ellerimizi asidin içine sokmak zorundaydık. Bunun için kullandığımız eldivenler vardı. Eldivenimiz bittiğinde yenisinin gelmesi bazen gecikiyordu. Bu durumda işi durdurmak yerine bulaşık eldiveni kullanmak zorunda bırakılıyorduk. Bunun sonucunda da parmaklarımızda zedelenme oluşuyordu. İş kazası yaşadığımızda ise devlet hastanelerine gitmemizi istemiyor, bizi anlaşmalı oldukları özel hastanelere gönderiyorlardı. Böylece kaza tutanağı tutulmasını engelliyorlardı.

İşte bu sorunların içinde boğuşup çalışırken vücudumda yaralar çıkmaya başladı. Hastaneye gittiğimde pemfigüs teşhisi kondu. Ama ne hastanedeki doktor ne de işyeri doktoru bu hastalığımın bir meslek hastalığı olabileceğini söyledi. Meslek hastalıkları hastanesine bırakın sevkimi yapmayı böyle bir hastanenin varlığından bile bahsetmediler. Ben kendi imkânlarımla internette araştırarak hastalığım hakkında bilgi edinmeye çalıştım. Yaptığım araştırmalarda bu hastalığın bir meslek hastalığı olabileceğini öğrendim.

Rahatsızlanmadan bir süre önce Sarıgazi’de Demokrasi Caddesi’nin başında UİD-DER’in açtığı standı görmüştüm. O gün aklımda dernekle ilgili bir şeyler kalmıştı. Rahatsızlığımı öğrendiğimde ne yapabileceğimi öğrenmek için sokak sokak derneğin yerini aradım. Sonunda buldum. Dernekteki arkadaşlara sorunumu anlattığımda onların yönlendirmesiyle SGK’dan meslek hastalıkları hastanesine sevkimi yaptırdım. Şimdi tahlil sonuçlarının çıkmasını bekliyorum. Çıkacak sonuca göre her türlü davayı açarak hakkımı arayacağım.

Hastalandığım güne kadar işyeriyle hiçbir sorun yaşamamıştım. Müdürler bana karşı iyiydi. Ancak hastalandıktan sonra tavırları değişti, iyi davranışları kayboldu. Beni fabrikaya bile almamaya başladılar. Başlarına belâ olmamı istemiyorlarmış. Üretim müdürü meslek hastalıkları hastanesine gideceğimi öğrenince beni arayıp “Gitme, biz de sıkıntıya düşeriz. Biz sen gitmeden de gereğini yaparız” diyerek gitmemi engellemeye çalıştı.

Buradan işçi arkadaşlara seslenmek istiyorum: Arkadaşlar, çalıştığınız ortamlarda sorun varsa, maske vb. koruyucu malzemeler verilmiyorsa ne yapabileceğinizi öğrenmek için UİD-DER gibi derneklere gidebilirsiniz. İş güvenliğini önemseyin. Çünkü işçinin ihmal ettiğini patron hiç vermez. İş işten geçmeden önlem almak gerekiyor. Patronların, müdürlerin güler yüzüne aldanmayın. Yüzünüze gülerken hakkınızı aramaya kalktığınızda güler yüz gidecek ve kendi menfaatleri için sizi saf dışı bırakacaklardır. Bu yüzden haksızlık gördüğünüzde ne yapacağınızı bilmiyorsanız bile UİD-DER’den bilgi alabilirsiniz.