Son zamanlarda işçi ölümleri alabildiğine arttı ve iş cinayetleri bir şekilde çalışmakta olduğumuz işyerlerinde de gündem olmaya başladı. Soma’dan sonra Ermenek ve Isparta’da yaşanan işçi katliamları ister istemez işçiler içerisinde bir huzursuzluk yarattı.

Arkadaşlarla çay sohbetindeyken, bir işçi arkadaş işçi ölümleri üzerine, gayri ihtiyari bir dille “garibin çilesi ölünce biter” dedi. Başka bir arkadaş da “illâ ölelim mi o zaman” diye yanıt verdi. Konu devam etti ve bazı gerçekler de işçi arkadaşların dilinden dökülmeye başladı.

Biz işçiler örgütsüz olduğumuz için ne yazık ki ölsek de çilemiz bitmiyor. Ölülerimiz parçalanıyor, göçük altında çürüyor, bir kısmına da ulaşılamıyor bile. Biz işçilerin ölülerine patronlar ve onların siyasetçileri öldüğünde yapıldığı gibi devlet merasimleri düzenlenmiyor. Bizler dünyayı sessiz sedasız terk edip sonsuzluğa giderken, geride yaşanmamış bir ömür ve acı dolu aileler bırakıyoruz. Patronları daha da zengin etmek için çalışıp, alınmayan güvenlik önlemleri yüzünden can verirken, ya yine biz işçileri suçluyorlar, ya kaderinde vardı diyorlar, ya da güzel öldü diyebiliyorlar.

Yaşamış olduğumuz örnekler de gösteriyor ki, patronlar ve onların vekilleri, bakanları, biz işçilerin ölüleriyle alay ediyorlar, aileleri kan parası adı altında susturup satın almaya çalışıyorlar ve esas suçluları koruyorlar. Yani dostlar, patronlar için örgütsüz işçiler, garip, zavallı, muhtaç kişilerdir ve öldükleri zaman da çekmiş oldukları tüm sıkıntılardan kurtulmuş olurlar! Oysa gerçek başkadır, biz işçiler ne zaman ki örgütlenir  ve başı dik bireylerden oluşan bir örgütlü güç haline geliriz, işte çilemiz o zaman biter. Yani garibin çilesi ölünce değil örgütlenince biter!