Yıllardır öğrencilerime annelerinin, babalarının yaptığı işi sorarım. Bundan 5-6 yıl öncesine kadar öğrencilerim işçi demek yerine daha çok “serbest meslek” demeyi tercih ediyorlardı. Anne ve babalarının işçi olduğunu söylemekten utanıyorlardı.

Son yıllarda öğrencilerime babalarının ne iş yaptığını sorduğumda geçmişe oranla daha fazla öğrencim babasının inşaatta, fabrikada, herhangi bir işyerinde işçi olduğunu, vasfının ne olduğunu söylüyor. Ama hâlâ öğrencilerime ekonomik durumlarının nasıl olduğunu, babalarının aldığı ücreti, asgari ücretin ne kadar olduğunu sorduğumda büyük bir çoğunluğunun bunu bilmediğini görüyorum. Aslında halen hangi sınıfın parçası olduklarının farkında değiller. Bu durumu ailelerine sorduğumda gelen cevap şu: “Hocam, çocuklarımıza evin nasıl geçindiğini söylemiyoruz, çocuklarımız ezilmesin.”

Anneler, babalar, çocuklarına hayatın gerçeklerini anlatmaktan sakınıyor. Eve asgari ücretin girdiğini, onun istediği son model cep telefonuna paranın yetmeyeceğini anlatamıyorlar. Eğer anlatırlarsa o çocuk, o genç, yoksul olduklarının bilincine varacak, ezilecek diye düşünüyorlar. Ona işçi ailesi olduklarını, onun da bir işçi çocuğu olduğunu, borçla, harçla yaşamlarını idame ettirdikleri gerçeğini anlatamıyorlar.

İşçi ailelerimiz çocuklarına hayatın gerçeğini anlatmıyor, onlara işçi sınıfının çocukları olmanın ne demek olduğunu kavratmıyorlar. Ama patronlar sınıfı boş durmuyor. Çocuklarımız için hazırladığı çeşit çeşit dizilerle, kitaplarla, yayınlarla onların kafalarını bulandırıyor. Özel kolejlerdeki gençlerin lüks ve eğlenceli hayatlarını gençliğin genel durumuymuş gibi yansıtarak, çocuklarımızın hangi sınıfın parçası olduklarını anlamalarını engellemeye çalışıyor. Burjuvazi,  işçi sınıfının gençlerine hiçbir zaman kıyısından bile geçemeyecekleri bir dünyanın hayalini kurdurarak, onları kendi hayatını, çevresini küçümseyen, işçi olmamak için yıllarca kıvranan, hiçbir işte tutunamayan bireyler haline getirmeye çalışıyor. Hayatın gerçekleri onlara işçi olduklarını söylerken, onlar boş sınıf atlama hayalleriyle oyalanıyorlar ve hangi sınıftan olduklarının bilincine varamama durumu ruhlarında çeşitli sorunlara yol açıyor.

Oysa işçi sınıfının bir neferi olduğunu erken yaşta fark etmiş, sınıf atlama hayalleriyle büyümemiş, patronlar sınıfının çocuklarına özenmeden büyüyen çocuklar daha sağlıklı bir ruh hali içinde olur. Kendi koşullarını bilerek, işçi olacağının bilinciyle büyür. Sorunların farkına erken yaşta varır. Çoğu işçi ailesi mücadeleye katılır korkusuyla çocuklarının bilinçlenmesinden korkuyor. Oysa karanlıkta kalanların ayağı daha çok tökezler.

Yaşadığımız düzen, patronlar sınıfının kâr düzenidir. Sınıfını, safını bilmeyen her işçi, kendi çocuğunun geleceğini çalan kapitalist düzenin değirmenine su taşır. Kendisi ne kadar mücadeleden kaçarsa sorunlar o kadar büyür. Çocuğu onun vermediği mücadeleyi de sırtlanmak zorunda kalır. Bu yüzden mücadele etmekten kaçmayalım. Eşimizle, çocuklarımızla sınıfımızı bilelim, sınıf mücadelesi saflarında yerimizi alalım.