Toprak kana doydu, hava baruta

Ocaklar bedene

Beton yığınlar eritiyor her gün usta bedenleri

Makinelerin dişlilerinde çocuk bedenler

Değirmen gibi öğütüyor çarklar, dişlilerinde ellerimizi kollarımızı

Yatların, katların görkeminde kayboluyor umutlarımız, hayatlarımız.

Neyin diyeti, neyin bedeli bu?

“Sorma!” diyor yağlı göbekli, parlak suratlı düzenin cambazları

“Durmak yok!” diyor düzenin ikiyüzlü temsilcileri, “yola devam!”

Düzenin bekası, patronların zevk-u sefası için.

Daha kaç beden gerek, kaç çocuk, kaç baba, kardeş?

Ne yapmalı da çevirmeli hayatın akışını tersine?

Haykır öfkeni, yetmedi mi bunca yaşananlar

Dur de!

Kaldır başını yukarı

Sık nasırlı ellerinle yumruğunu

İndir cellâtların üzerine

İndir ki dinsin acılar, acılarımız

Gülsün çocuklarımız, analarımız, kardeşlerimiz.

Dur de!

Sömürüye, açlığa, yoksulluğa

Savaşlara, kana baruta

Dur de!

Uzayan iş saatlerine, düşük ücretlere

Pazardan mal satın alır gibi emeğimizi satın alan taşeron cambazlara

Ancak tek senle olmaz “DUR DEMEK!”

Çoğalmak, büyümek ve birlikte yürümek gerek

Haramilerin saltanatını yıkmak için,

UİD-DER’de örgütlenmek gerek!