Yırtık gökyüzünden

    kasvetli bir rüzgâr esiyor tenime.

Terim alnımdan süzülerek

    ağır ağır düşüyor toprağın bağrına.

Ne zaman gümüşten astarı olan bulutlara tırmansam

    bir korku sarar içimi, ürperir yüreğim.

Ve kapatırım gözlerimi maviliklere

    düşlerimin ufka açılan penceresinden

        çırpınırım çaresiz.

Bir yapının otuz ikinci katından

    çakılmadan beton zemine,

daha yirmisine basmadan bu çilekeş hayatın,

    yüreğim parçalanır, oracıkta ölürüm!…

Güneşin pencerelerine vurduğu

    bu dev şehirleri, bu koca yapıları

        kim inşa ediyor böyle?

Hiç düşündünüz mü?!

Gülüp oynaştığınız sıcacık evlerinizin,

    yeşil çimenlerdeki çiceklerinizin damarlarında

        kanımız var biz işçilerin.

Kan emiciler, katiller, aşağılık burjuvalar!

Emeğimizle yükselen saltanatınızı

    bir gün devireceğiz ellerimizle

Göğü çivi gibi delen yapıların iskelelerine

    zaferimizi kazıyacağız!