Sağlık işçileri, hastanede eksik istihdam olduğunu, çok az işçiyle çok fazla iş yapmak zorunda kaldıklarını anlatıyorlar. Son yıllarda özellikle çocuk yaşta hasta sayısının katlanarak arttığını, depresyon, intihar eğilimi-girişimi gibi nedenlerle gelen çocuklara bakmanın çok zor ve riskli bir iş olduğunu ifade ediyorlar. Hastaları hastaneye kabul işlemleri sırasındaki görüşmeler yasal olarak zorunlu tutuluyor. Ancak sağlık işçileri ilk görüşmeden sonra aynı hastayla ancak 1 ay sonra görüşebiliyor. Hemşireler, hasta bakıcılar, terapistler, doktorlar hasta ile yeterli teması kuramıyor. Ancak şirket için çocukların daha sağlıklı olması değil elde ettiği kâr önemli.
Grevci işçilerden bir evlilik ve aile danışmanı, durumu şu sözlerle ifade ediyor: “Her geçen gün daha fazla sayıda depresyonlu çocuk, ergen görüyoruz ve intihar oranları yukarılara tırmanıyor. Acı olan şu ki psikiyatrik tedavide yatak kapasitesi giderek düşürülüyor. Zenginler, yani bizim durumumuzda bir avuç sigorta şirketi, ipleri elinde tutuyor. İnsanlar kapitalizm altında acı çekiyor. Herkes bunu biliyor.”
Grevci işçiler, sağlık alanında örgütlü olan 3 sendikanın güçlerini birleştirmesi gerektiğini düşünüyor. Sendikalarsa işçileri birbirinden yalıtmaya çalışıyor. Buna rağmen işçiler, hem çalışma koşullarının düzeltilmesi için hem de sağlık işçileri olarak bir araya gelmek için mücadele edeceklerini ilan ediyorlar. Greve destek çağrısında bulunuyorlar.