İki minicik çocuk bindi metroya, oturdular

Yanındaki kadın çantasından iki çikolata çıkarıp uzattı onlara

Biri minik kıza, diğeri abisine.

Çikolatayı aldıklarında, yüzündeki mutluluk ve utangaç tavırları

İnsanı insanlığından utandırıyordu

Gözleri ürkek ürkek etrafa bakıyordu

Aynı anda korkulu ve telaşlı

Çıplak ayakları ve üşümüş bedeniyle

Üzerinde hissettiği onlarca gözün bakışından

Utanıyordu…

Sürekli kaşınıyor, kim bilir bitlendi mi bilinmez.

Kaşıdığı her yeri kızarmış, çekingen bir şekilde kaşınıyor.

Bir evi yok ki ısınacağı, yıkanacağı ve rahat uyuyabileceği

Anne sevgisine, şefkate ve sıcacık bir eve hasret

Korunmaya muhtaç

Kendini mi korusun, yanındaki çıplak ayaklı kız kardeşini mi?

Ufacık bedeniyle abisi kol kanat germeye çalışıyor kız kardeşine

Savaş tacirleri, gözü dönmüş haydutlar

Koparmışlar onları evinden, yurdundan, anne ve babasından

Paramparça etmişler hayatlarını

Sanki tüm bunların suçlusu oymuş gibi utanıyordu.

Çocukların bakışları içini derinden acıtıyordu insanın

Öfkeyle doluyor insan, nasıl bir dünya bu!

Zalim, acımasız, adaletsiz

Hayatın bütün acımasızlığıyla duruyordu karşımda iki minicik beden

Görmüyordu ki vicdansız yürekler bu acıyı

Minicik çocuklar, gecenin bir vaktinde

Kalmışlar yapayalnız

Utanmayın çocuklar, utanmayın

Utanacak olan siz değilsiniz

İnsanlığı bu hale getiren, gözü dönmüş düzen temsilcileri

Utanın diyeceğim, ama utanmak nedir bilmezsiniz ki siz

Ama korkun, bu zalimliğin hesabını verirken

Sorulacak çünkü bunların hesabı, sorulacak…