Ben uzun yıllardır matbaa sektöründe çalışan bir işçiyim. Mesleğe başladığım ilk yıllarda çalıştığım fabrikada 16 yıl sonra yeniden işe başladım. Aradan geçen uzun yıllar sonra neler değişmiş diye baktığımda, 16 yıl boyunca işçilerden yana pek bir şey değişmediğini ama patrondan yana birçok şeyin değişmiş olduğunu gördüm.

16 yıl önce orta büyüklükte olan fabrika bugün büyük bir fabrika olmuştu. O zamanlar toplam 100’e yakın işçi çalışıyordu. Yanında mesleğe çırak olarak başladığım Dursun Usta halen çalışıyor. Tam 21 yılını vermiş bu işyerine. Sohbet ettik. Ben işten çıktıktan sonra işlerin büyüdüğünü, bugün işçi sayısının 600’e yakın olduğunu ve patronun inşaat, elektrik ve elektronik sektörüne büyük yatırımlar yaptığını anlattı. Peki, bu nasıl olmuştu?

İşe girdiğim yıllarda ücretler bugüne oranla daha iyiydi. Tüm resmi tatilleri kullanabiliyorduk. Cumartesi günleri çalışma yoktu. 8 saat çalışıyorduk. Bugün ise 10 saat çalışıyoruz ve Cumartesi yarım gün mesai olarak sayılmıyor, bayram tatili dışında resmi tatil yok. Primler ufak ufak yok edilmiş. Kısacası patron işçi kardeşlerimizin emeğini çalarak, sömürerek sermayesini büyütmüş, servetine servet katmış. Peki, o fabrikaya ömrünün yarısını veren Dursun Ustamız ne kazanmış? Bir işçi olarak sadece emekli olmuş ve devlet tarafından verilen emekli maaşı yetmediği için hâlâ çalışıyor.

Bu saçma, insanlık dışı kapitalist sistem biz işçilerin sınırsızca sömürüsüyle ayakta duruyor. Buna dur demek gerekiyor. Çalışma koşullarımızı ve haklarımızı ancak örgütlü mücadeleyle iyileştirebiliriz. Tüm sektörlerden işçiler olarak örgütlenip insanca yaşabileceğimiz sınıfsız ve sömürüsüz bir dünya kurmalıyız.