Dünya işçi sınıfının bir bölüğünü gıda işçileri oluşturuyor. Türkiye’de resmi verilere göre gıda sektöründe 580 bin civarında işçi çalışıyor. Ekmek, peynir, bisküvi, et, süt gibi nice gıda işçilerin emekleriyle sofralarımızı süslüyor. Ülker, Eti, Uno, Tamek, Sütaş gibi gıda şirketleri için tatlı kârlar anlamına gelen gıda üretimi işçiler için katmerli sorunlarla yüklüdür.
Gıda işçileri sofraya envai çeşit yiyeceği koymakta fakat sofradan aç kalkmaktadır. Çünkü çoğu gıda işçisi asgari ücret ile çalışmaktadır. Gıda fiyatları işçilik maliyeti nedeniyle yükselmiyor. Envai çeşit gıda ürünü üreten, işleyen işçiler ne acıdır ki bu ürünleri sofrasına koyamamaktadır. Üretenlerin ürettiklerini yiyememesi, tüketememesi sermaye düzeninin neden olduğu insanlık dışı bir durumdur.
Gıda işçileri toplum sağlığı için hijyen kurallarına uygun çalışmakta fakat iş koşulları işçileri meslek hastalıklarına ve iş kazalarına maruz bırakmaktadır. Patronlar gıda işçilerinin temizlik, sağlık, bakım konusunda son derece özenli olmalarını istemektedir. Buna rağmen örneğin kadın işçiler ağır kolileri kaldırmakta, seri üretim bel ve boyun ağrılarına neden olmakta, uzun süre ayakta çalışmak vücutta birçok rahatsızlığa yol açmaktadır. İşçiler ürettikleri ürün kadar değer görmemektedirler. Ağır koşullarda ve uzun saatler boyu çalışan işçiler kendi sağlıklarını kaybetmektedirler.
Gıda patronları holdingler kurmakta, tekelleşmekte ve uluslararası pazarlara açılmakta, fakat kazandıklarını işçilerle paylaşmaya yanaşmamaktadırlar. Ülker’de, Yörsan’da, Namet’te, Sütaş’ta, Coca Cola’da patronların sendika düşmanlığını medyada birçok kez gördük, duyduk. TÜSİAD eski başkanlarından Muharrem Yılmaz’ın Sütaş’taki sendika düşmanlığını çok net gördük. Gıda patronları devletten kredi ve teşvik almakta, yasal ayrıcalıklardan faydalanmakta, işçilerin hak talep etmesini kabullenmemektedirler. Gıda patronları dernek, sendika gibi örgütler kurup örgütlenirken işçilerin sendikaya "üye olmamaları için ellerinden geleni yapmaktadırlar.
Gıda işçileri sorunlarını çözmek için, ortak taleplerini hükümete ve patronlara kabul ettirmek için örgütlendiklerinde engellerle karşılaşmaktadırlar. Türkiye’de gıda işçilerinin sadece %12’si sendika hakkından faydalanmaktadır. Tek Gıda-İş, Öz Gıda-İş, Şeker-İş ve Gıda-İş gibi sendikalarda örgütlü işçi sayısı toplam 70 bin civarındadır. Bu sayının artmamasının, işçilerin ücret ve çalışma koşullarını iyileştirmemesinin nedeni sendikalaşmanın önündeki yasal ve fiili engellerdir. Barajlar, yasaklarla işçiler bu süreçte yıldırılmaya çalışılır. Yasal engellere patronların keyfi işten atma, taşeronlaştırma ve geçici işçi çalıştırmaları da eklenince sendikal örgütlenme daha en baştan bastırılmaya çalışılır. Gıda patronları çok iyi bilmektedirler ki, işçiler sendikalarda örgütlenip bilinçlendiğinde, korkularını yenip yeni haklar için mücadele ettiklerinde, tatlı kârlarından taviz vermek zorunda kalacaklardır.
Gıda patronları ne tür engeller çıkarırlarsa çıkarsınlar, hiçbir zaman gerçekleşmeyecek ne tür vaatlerde bulunurlarsa bulunsunlar bu devran böyle gitmeyecektir. Türkiye’de işçi sınıfının birlik, mücadele ve dayanışma gıdası mücadeleci örgütlerinden, tabandaki birliklerinden gelmektedir. Açlık ve yoksulluk sınırının çok altında çalışan Türkiye işçi sınıfı, her türlü engeli parçalayarak kitlesel, militan ve örgütlü bir mücadeleyle sahneye çıkacaktır.